Sarı Kız

1975 Mayıs baharı

Bizim bir ineğimiz var; adı Sarı Kız. Arap Salih’in çayırında Sarı Kız sakin sakin otluyordu. Bir amca da koyunlarını yaymış bana doğru geliyordu. Yanımdan geçerken selam verdi. Selamını aldım ve sustum. Yaşlı amca bir metre ötemde bir iki dakika dikilip bekledikten sonra konuşmaya hevesim olmadığını görünce çekildi; ilerideki yaşlı ıhlamur ağacına sırtını dayayıp oturdu. Ben de sırtüstü uzandım çimenlere, elerimi başımın altında kavuşturup mavi göklerdeki beyaz bulutlara saldım hayallerimi.

 

Pamuk bulutlara sözüm olsun, ben yoksulluğumu çekiştirmeyeceğim; para adına insanın ruhunu aniden çökertebilen yaşam güdüğü insanlara paradan önce yüreğime sevgi yükleyerek mutlu olduğumu göstereceğim.

 

Sarı Kız yerinde mi diye doğrulup bir baktım; yatmış geviş getiriyordu. Koyunlar da yaşlı ıhlamurun gölgesine toplaşıp yatmışlardı. Aşağıda bir buzağı ve onu arkasından iteleyen kırmızı elbiseli sarı şapkalı küçük bir kız gördüm. Kız itiyor buzağı milim kıpırdamıyor, ayakları toprağa çakılmış tahtadan bir buzağı gibi öylece dikiliyor, kızı hiç takmıyordu. Küçük kız itelemekten vazgeçti, bir tutam ot yolup buzağıya verdi. Buzağı otu yedi ama gene kıpırdamadı. Benim Sarı Kız yattığı yerden ‘möledi’; buzağı ona doğru koşmaya başladı. Burunlarını sürterek koklaştılar. Sarı Kız ayağa kalktı buzağıyı yalamaya başladı. Sevgi böyle bir şeydi işte; ancak buzağı memelerine asılmaya yeltenince Sarı Kız möleyip buzağıyı kafasıyla iteledi. Memelerindeki sütü ahırda bekleyen üç günlük kendi yavrusuna saklıyordu. “İşte!” dedim, “Bu da sevginin sorumluluk sınırı.”

 

Küçük kız ağlamaya başladı. “Ağlama kız, bir şey yapmaz” dedim. Buzağının ipinden tutup çekerek uzaklaştırdım. Küçük kızın bahçesine götürüp bir ağaca bağladım. Aynı otlakta kavga etmeden yayılan kuzular, buzağılar, inekler ve buzağısı için ağlayan bir çocuk... İşte benim aradığım dünya buydu! Ağacı ve kuşu, çiçeği ve arıyı, kediyi ve köpeği ve çocukları parasız da sevebilen yürekli insanlar dünyasının müjdesini almıştım sanki…

 

(Arap Salih Çayırı şimdiki Beykoz-Şahinkaya, Beyköy Villaları)

Muharrem soyek

***