Seviyorum!

Mutluluk halihazırda yaşadığımız anların geneline hakim olan pozitif duygu yoğunluğu mudur?

Yoksa hayattan beklentilerimizin karşılanma oranı mıdır?

Çam ağaçlarının arasına sıkışmış doğa tarafından baskılanmış yapılaşma, tam da benim istediğim türden olanı! Ve böylelikle hangi şehirde yaşadığınız değil, hangi ormandaymışçasına yaşadığınız yer, önem kazanıyor; tabi ki benim için!

Ya da rahatlıkla orman zannedebilecek, ağaçlar topluluğunun bulunduğu bir site, sanki bir hayvanat bahçesi gibi, bir tilki ailesine sahip çıkabiliyorsa, buna ne dersiniz? Ne muhteşem değil mi?

Canciğer kuzu-sarması köpek ve kedilerden ya da ağaçların üstlerine yuva yapmış bin bir börtü-böcek veya kuşlar, bizlere yaşamlarımızın var oluş sebebini mi anlatmalı? Yoksa medeniyet dediğin” tek dişi kalmış bir canavar”, bütün bu doğaya ait parçaları(bütünleri) yok edip rahatlayarak mı var oluyor?

Sorular, sorular!

Kuzenlerim, teyzelerim, yeğenim yanımda, karşımda, arkamda ve ben Ankara’da!

Aile olmanın dayanılmaz lezzeti! Burnumda, yanaklarımda, yüreğimde, anımda ve kanımda!

Mutlu olmak demek neşeli, anlayışlı ve sevgi dolu aileye sahip olmak mı?

Akraba bağlarının yanı sıra, her bir fertle yaşama dair bilinçli kurulan sevgi dolu ve bağımsız ilişki mi seni daha da önemli kılan, çevrene çevre katan ve yüreğini yumuşatıp güzelleştiren?

Hayatımızı sergileyen ve anlamlaştıran fotoğraf albümleri ya da sana kocaman sarılan matematik hocan gibi, hayatta yalnız ve mesnetsiz olmadığımızı gösteren nice insanlarla ve olaylarla veya hutta geniş aile olmanın verdiği güçle, geleceğe daha güvenle ve sakin bakabilmek, gerçekten mümkün oluyor!

İç-içe geçmiş sırık çam ağaçları, birbirine sarılan kuzenler –tıpkı ağaçlar gibi- iç, içe ya da aile geleneğimiz olan zeka oyunları oynamak, bilgi vermek ve almak, güzel sohbetler etmek, 98 yılından beri görmediğin bir dostumla göbeklerimizden ötürü sarılamamak, hepsi birden, topyekün, bizi mutlu bir insan yapıyor...

Boya ile sap sarışın olmuş teyzelerimin birbirlerine duyduğu güven, sevgi ve daha bin bir çeşit pozitif hisler, benim de çocuklarım dışında sahip olduğum bir aileyi hayatıma sokuyor...

Fıstık gibi, zeki, akıllı, bıçkın, bilimsel, sevecen kuzinim ile öyle hesapsız ve kitapsız bir ilişkim var ki belki de dünyada emsali yok!

Biz aile olarak genelde büyük laflar eder, çokçana analiz yapar ve de özgürce yaşamak isteriz! Böylelikle aramızdaki sosyal sınıf farklılıklarını, içten sohbetlerimizle, unutuveririz!

Nedense mutluluk denince aklıma, aileden gayrısı gelmiyor! Bunu böyle biliyor ve böyle yaşamayı seviyorum!