Silkelemeli, Silkelenmeli..

Bir hayli birikmişlik var üzerimde..

İnsanın kendine yapacağı en büyük kötülük kendinden kaçmasıdır ve ben bu sıralar bunu oldukça sık yapıyorum. Evet, hata yapıyorum ve suçumun farkındayım ancak şimdi sizden yardım istiyorum. Sizin de yardımınızla iyileşmek istiyorum. Bana yardım edebilecek olan var mı?

Uzun bir süredir buraya nasıl geldiğimi ve ne şekilde başladığımı sorguluyorum. Blog yazarlığı hakkında en ufak bir fikrim dahi yokken burayı keşfetmem ve yazmaya başlamam beni daha çok düşündürüyor. Ne yaşamıştım ki geçmişte benim kadar utangaç ve cahil birisi böyle bir işe bulaştı hayret etmiyor değilim. Lakin o günlere dair tek hatırladığım yalnızlık ve satırlarımı okuyan her insan sayısı ile yüzüme oturan mutluluk. Her gün bloğa girmek ve günlük yazılan şeyleri okumak, yazarların karakterlerini yazılarda keşfetmek, yeni fikirlere yelken açmak o dönemde benim tek ilacımdı. Sonra dünyalık derdi ağır basmış olacak ki tembelleştim. Aslında şu an yaptığım şeyi yapmaya o zaman başladım, kendimden kaçmaya.. Kendimi affedemediğim bir kısır döngüye girdim. Sizin de başınıza elbette böyle durumlar gelmiştir. Peki, siz ne yaptınız bu süreçte?

Az önce bir noktaya değindim, yazarların yazılarından karakterlerini analiz etme ya da tahmin etme diyelim; İnsanların kelimelerine dokunmak ve o kelimelerden duygularını hissetmek sanırım tüm okurlar için aynı anlama geliyor olmalı belki de ben fazla abartıyorum ama itiraf etmeliyim yıllar önce blog da aktif olduğum ve sık okuma yaptığım dönemlerde sürekli takip ettiğim ve okurken sesini hayal edebildiğim, görmediğim halde fiziki yapısını tasvir edebildiğim kişiler vardı. Şimdi bir çoğunun ismini dahi hatırlamamakla birlikte hepsini çok özlüyorum. Her şeye rağmen iyi ki dediğim nadir hareketlerimden birisi bu aileye katılmak. Diyebilirsiniz ki bu buhrandan bize ne? Haklısınız, ama benim doğam bu, yazmadan duramıyorum. Elbettre ki kaliteli yazılarım yok, ancak duygularımın kelimeler aracılığı il parmaklarımın arasından akıp gitmesi bana iyi geliyor ve yazımı bi yerlerde bulup, okurken kendini bulabilen birisi olursa işte o zaman keyfime diyecek yok derim..

Kendimden kaçmaktan vazgeçip parmaklarımla barışma vakti diyorum.. Selam ve dua ile.