Tarlaları yakalım, ağaçları keselim...

Darbe girişiminden hemen sonraki günlerdi.
Köy yerinde tarlaydı, bahçeydi derken canım çıkıyordu.
Dedem elime bir değnek verip, görevlerimi sıraladı:
- Vişne ağaçlarını ve tarlayı koru. Ekmeğimizi kargaya, sığırcığa yem etmeyelim.

Bana görevleri vermiş, kendisi de eve gitmişti.
Bir süre sonra güneşin altında, tarlayla vişne bahçesi arasında koşturmaktan, beynim haşlandı ve ben de eve gittim.
Dedem sedire oturmuş, bir elinde tesbih bir elinde kumanda, haber kanalları arasında geziniyor ve izlerken söylenip duruyordu.

Aramızda kuşak farkı var ya; benim gibi kavrayamıyor olan biteni diye düşünüyordum. Ben çok iyi anlıyordum! Dedem, yaşlı ya, hiçbir şey anlamıyordu…

Dayanamayıp, ders verir gibi, konuştum:
- Neden kızıp duruyorsun dede, tabi kapatacaklar! Askeri okullara hep hainler sızmış...

Dönüp bana baktı. Yukarıdan aşağı süzdü:
- Sen ne arıyorsun burada? Tarlayı ve meyve bahçesini bekle demedim mi ben sana?
- Ama dede bir tarafta kargalar tarlayı, diğer tarafta sığırcıklar vişneyi talan ediyorlar. Bıktım!
- Senin işin ne tombalak? Elindeki sopa ne işe yarıyor? Kovalasana...
- Ama çok fazlalar! Baş edemiyorum... Başıma dert oldular.
- Böyle bir derdin kalmasın ister misin?

Pek sevindim. Bilge dedem bu derdime de çözüm bulmuştu.
Yeleğinin cebinden çakmağını çıkartıp bana uzattı:
- Al şu çakmağı, tarlayı yak. Giderken baltayı da götür ağaçları kes! Tarlaya da, bahçeye de beton dökelim...

Hayretler içinde kaldım:
- Ama ne yiyip ne içeceğiz dedem? Ağaçlar senin gözbebeğin… Olur mu?
- Neden itiraz ediyorsun tombalak? Ne karga derdin kalır ne de sığırcık... Seçim senin... Tarlalar, bahçeler eninde sonunda sana kalacak...

Anlamıştım...
Sopamı alıp yola koyulurken arkamdan seslendi:
- Okulları kapatmakla tarlayı yakıp betonlamak arasında ne fark var tombalak? Senin işin ne? Ya tarlayı yakıp ele güne muhtaç olacaksın, ya da tarlanı koruyacaksın... İşini yap! Şikâyet etme...

**
Lüzum hâsıl etti yazdım.
Not alın, lazım olur...