Yazarken yanlış anlaşılmaktan korkman, seni kendinden uzaklaştırır

Yazmak öyle bir iş ki... Kimi doğru, kimi yanlış anlar dediğini... Yine de tüm samimiyetinle dök kelimelerini... Nasılsa gidecek yol bulur sözcükler... Aleme ruhunu anlatman mümkün değil... Bırak öyleyse, konuşsunlar hakkında... Bazısı iyi, bazısı kötü... Elin dediği çok da mühim deği... Yeter ki niyetinden şüphen olmasın.

Bir elin parmakları değiliz. Aynı kandan olmadık, aynı karından doğmadık. Ki öylelerinin bile birbirlerini tam olarak tanıdığını, anladığını söyleyemeyiz.

Şu yaşıma dek; yazarken, yaşarken, konuşurken, davranırken yanlış algılanmaktan, insanlar tarafından haksızca yargılanmaktan zerre korkmadım. Korkarsam, Cem olamam çünkü. Başkasının esiri olursan, geriye bir şey kalmaz senden...

Hepimizin değer yargıları farklı. Ahlak, onur, erdem, kültür, yaşam, değişim, tutarlılık, istikrar... Bunların tamamı, kişisel...

Madem ne söylediğin değil, nasıl anlaşıldığın önemli... O vakit, dünyanın ortak vicdanına sığınmaktan başka çare yok. İnsanlığın evrensel kümesi, birbirinden değerli kavramlarla dolu... O düzlemde, her birimizin sığacak yeri var.

Öyleyse bunca kavga niye?, diye sorasım geliyor amma... Bazen, hiçbir şey yapmasan da, pislik, kötülük, gelir, paçalarına bulaşır. Sadece şahsi iyilik yeterli değil artık.Topumuz düzelmeden, kimselere huzur yok. O günleri görür müyüz; bilemem ama...  En azından, bu uğurda çalışmak gerek...

Burda, şurda, orda... Bazen yaşarken, bazen anlatırken... Sen doğru bildiğini söyle. İstemesen de bambaşka yerlere çekilecek, götürülecek düşüncelerin... Zaman en iyi şahit... Kimin haklı olduğuna o karar verecek çünkü.

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.