ABD'nin ilk yalanı

Ağustos 1964’te ABD, Tonkin Körfezi’nde bir Amerikan destroyerine saldırdığı iddiasıyla Vietnam’a savaş açtı. O dönemde mecburi askerliğin olduğu ABD’de, savaş sebebiyle askere gitmeyenler vatan haini olarak ilan ediliyor, görüldükleri yerde yüzlerine tükürülüyordu. Savaşın sonunda ABD kazanan taraf olamadı, Vietnam’ı işgal edemedi ama milyonlarca Vietnamlı, zamanın en gelişmiş, ölüm kusan makineleriyle hayatlarını kaybettiler. Daha fazla sayıda Vietnamlı, baba, evlat ve ana acısıyla kahroldu. Tecavüz edilen sayısı belirsiz genç kız ve kadından fermuar çekildikten sonra öldürülmeyenler, hayatları boyunca bunun utancıyla yaşamak zorunda kaldılar.

Zamanla anlaşıldı ki, savaş sebebi sayılan saldırı aslında hiç yaşanmamıştı. Hepsi bir mizansen, bir bahane, belki bir plan semineriydi. Nerden baksan vahşet, nerden baksan alçaklık, onursuzluk, şeytanlıktı. Niyetleri gelişmiş silahlarını denemek, bölgedekilere çeki-düzen ve göz korkusu vermek, gücünü sınamak ve tüm dünyaya göstermekti. Olan olduğuyla kaldı, ölen öldüğüyle, kalan da kaldığıyla. ABD Başkanı tüm dünyaya, Vietnam’dan çekildiklerini bildirdiğinde geride ölüm çukurlarında, bataklıklarda ve bubi tuzaklarında ölen onbinlerce askeri yatıyor, savaş karar alanlarsa lobilerinde kulis yapmaya devam ediyordu. Savaşta ölmeyenler genelde sakat kaldılar, fiziken sağlam olanlar ise sonradan Vietnam Sendromu olarak adlandırılacak psikolojik bir hastalığın esiri oldular; Onlar için hiçbirşey eskisi gibi olamadı.

Savaşın sonunda boyunun ölçüsünü aldı dünyanın jandarması. Savaşın matematiği olmadığı bir kere daha yazıldı savaşlar tarihine. ABD dersini aldı ama milyonlarca hayat pahasına. Mağlubiyetinin utancı da onlara bir süre yetti. Ama sadece bir süre…