Abla olduğum gün…

Güneş daha doğmamıştı bile… Seslere uyandım. Bir hafta boyunca ağır bir sorumluluk beni bekliyordu. Sessizce yatağımdan kalkıp hazırlıkları izlemeye başladım. Her ikisi de büyük bir telaşla son hazırlıklarını tamamlıyordu. Beni fark bile etmediler. Sessizce odama geri döndüm. Benim içimde büyük bir korku onlarda ise mutluluk vardı. Belki bizi de düşünüyorlardı ama görünüşleri pek öyle değildi. Kardeşim ise mışıl mışıl uyuyordu. Sağolsun onun tek derdi gelecek hediyeler. Parmak uçlarında yürüyerek odama girdiler. Uyuyormuş gibi yapmak istedim ama beceremedim. Anneme sımsıkı sarıldım.”Biz sana güveniyoruz kızım”dediler. Bu cümlenin üzerine yine bir parçalarının evde kalacağını anlamış oldum ama benim derdim hala kardeş sorumluluğu almaktı. Gidip kardeşimi kaldırdım. Hem anneme hem babama sımsıkı sarıldım. Daha önce birçok kez ayrı kalmıştık ama bu sefer beni ve kardeşimi bana emanet etmişlerdi. Canlarının bir parçası bana emanetti ve bana güvenmişlerdi. Geçde olsa sadece kendimi düşünmeyi bırakıp sorumluluğumdaki kardeşimi düşünmeye başladım. Artık annemlerinde tatil aşkıyla yanıp tutuşmadıklarını anlamıştım.

Uyanmıştık bir kere bunca duygu selinin üzerine uyumakta imkânsızdı zaten. Onbir yıldır yapmadığım ablalığımı kardeşime ilk kez kahvaltı hazırlayarak başladım.

Her ne kadar iki gün sonra annemin yemekleri bitince her öğün kardeşime makarna yedirme çabalarına girişip de beceremeyerek hazır yemek yedirsem de, akşam elektrikler kesilince “Ablacım çok korkuyorum “ diyerek kardeşime sığınsam da yavaş yavaş abla olmaya başlamıştım…