Ablaya mektup

Ablammm, biz maalesef öyle birşeylere hop diye sahip olacak kadar şanslı kullar değiliz.... Biz birşeylere, ya ağlaya yakara, ya da senin gibi çabalayarak sahip olan kullardanız, ancak öyle sahip olabiliyoruz. Kısmetimiz o kadar bol değil yani. Bunu sorgulama imkanımızda yok tabii ki! O zaman tek çare tevekkül! Ya da yaşamda hiçbirşeye sahip olamayanları (sağlık da dahil) düşünüp, sahip olduğumuz herşey için şükretmek! Tevekkül ve şükürden başkada çaremiz yok... Çünkü diğer türlü kendi kendimiz harap etmekten başka bir işe yaramıyor. Belkide hakikaten dinin gereklerini yerine getirmediğimiz için rızkımız bu kadar kısıtlıydı????? Karşılığında ne verdik ki, ha bire hiç durmadan bişeyler istedik?????? Verdiği güzelliklerin, yavrularımızın sağlığı için, kendi sağlığımız için, nimetler için hiç şükretmek aklımıza gelmedi de, hep olmayanlar için sinirlerimizi harap ettik? Kızdırmışızdır belki O'nu da!

Senin bu yorulmuşluğunun nedeni dönemseldir diye düşünüyorum. Yoksa yaşam senin için hep böyleydi! Sen her zaman benden daha duygusal olduğun için bu konuda çok aynı dilden konuşamayız bence ama, sen her zaman kendi ayakları üzerinde duran bir kadınsın.... Sığınacak liman aramak senin neyine? Çalışmanında verdiği yorgunluk vardır tabii ama, inan bana çalışan da yorgun, çalışmayan da..... Bence Allah'a sığın, O'na sığındığın zaman herşeye bu kadar üzülüp, yorulmazsın... O zaman, yaşamın İyi taraflarını görmeye başlıyorsun zaten! Ömrünü kimseye feda etmedi ki sen, ömür onunla da onsuz da geçip gidecekti. Kimle evlenirsen aşkın sevgin 26 yıl sürecekti ki? Hangi erkek eşinin çöküşüne, göçüşüne dertleniyor ki sence? Abla yaaaa, gizli gizli zevk alıyor sanki erkekler eşlerinin mutsuzluğundan, üzüntüsünden... Hepsi aynı! Evlilik resmen psikolojik bir savaş, sanki üstünlük yarışı!

Hayat hepimizin elleri arasından akıp gidiyorrrrr...