Acaba kapatır mıydı?

Sayın Emine Erdoğan' ın yaşam öyküsünü özetleyen gazete yazısını okumuştum... Gerçekten de ne kadar bizden, ne kadar masum bir yaşam öyküsüydü. Bugün yaptığı bir açıklama nedeniyle düşüncelerimi yeniden gözden geçirme ihtiyacı duydum.

Bir kadın... Geleneksel ilkelerle yetiştiği bir aileden çıkıp yine geleneksel ilkelerle yetişmiş bir gençle evlenerek, sıcacık bir anne, sonuna kadar destek veren bir eş, aile içi çatışmaları saygı sınırları içinde çözen bir gelin oluyordu...

Dahası bu yaşam öyküsünün satır aralarında, engin hoşgörüsü, kıvrak sosyal zekası ve liderlik vasıfları olan bir kadın vardı. Bunların koşullarının elverdiği kadarını kullanabilmiş, parlak bir kişiliğin açığa çıkmamış ışıltısı hissediliyordu.

Sayın Erdoğan' ın baş örtüsü, koşulların geliştirdiği bir ortamda kendi tercihidir. Bu değildir, bunca insanı tartışmalara sürükleyen... İçinde sıkışmak zorunda kalan, yapabileceklerini, yaşadığı topluma katabileceklerini sadece aile içinde ya da kadınlar arasında, sınırlarıyla yapabilen 'modernleştirilmiş' islam kadını zihniyetidir. Bu durumun, sıradanlaşmaya başlaması ve Cumhuriyet Türkiyesi kadınlarının tamamını 'temsil etme'si çabasıdır.

Okuduğum kadarıyla gördüm ki, Sayın Emine Erdoğan ailesel koşulları anlatıldığı şekilde gelişmeseydi, başını kapatmayı tercih etmeyebilirdi. Bunu bu saatte kimse bilemez...

Ülkemiz adına içimi burkan da, zeki ve toplumsal duyarlığı olan pek çok kadının (köylüsü kentlisiyle) özgün öykülerinin, babaların, ağabeylerinin, eşlerin veya evlatlarının kontrolünde olmasıdır... Birçoğumuzun, kendi başına adil şartlarda savaşma hakkının ya da bunun kararını verebilme özgürlüğünün elinden erkenden ama ince ince, ama kabaca alınıyor olmasıdır...

Bir kadın için babasının veya eşinin arkasında olmak, onların başarılarına olan katkılarıyla anılıyor olmak, içinden geldiği toplulukla uyumlu bireysel varlığı adına çok olumlu bir durum gibi görünebilir.

Ama dünyaya, ülkesine ve kendisine katabilecekleri adına tuzu-baharatı epey eksik bir lezzet.