Acı . . .

“ Trenin penceresine yansıyan bu solgun yüz benim mi?

Ya gözlerimin altındaki mor halkalar?

Bana bu yıl vereceğin son yılbaşı hediyelerin mi?

Kim alacak bundan sonra çocukluğumun - Kemalettin Tuğcu – kitaplarını?

Peki kime naz yapacağım ben bundan sonra?

Gittin ya, seni götürürlerken evden, ruhum da peşinden gelmek için ayrıldı bedenimden.

Külçe gibi ardından öylece kalakalmış bedenimde ruhumu geri getirmeye mecâl yoktu.

Gittin ya çocukluğum da geldi peşinden.

Bir yerlerde bir bebek doğdu bugün.

Anne ağladı, bebek ağladı, hayat böyle bir şey işte. Bir doğum, bir ölüm, sevinç, hüzün, göz yaşı ve acı…

Şaşkınım biliyor musun?

En çok sevdiğim tren yolculuğu bile işkence gibi geliyor bana.

Şu içinde olduğum tren, aksi istikamete giderken, sana kavuşabilme sevincimi yaşardım eskiden. Emin ol artık trene de binmem ben.

Anlamaya çalışıyorum ölüm acısını ve iyi ki son anlarında yanındaydım diyorum.

Hani 15 gün önce çok ağırlaşmışsın ya," Torunum gelecek Antalya’dan O’nu bekleyeceğim " demişsin ya.

Bekledin de gerçekten. İyi ki son 4 günü beraber geçirdik, iyi ki, doya doya öptüm kokladım seni. Loş ışıklar gözlerini alıyordu, ayakların uyuşuyordu. Sonsuzluk yolculuğunun başlama belirtileriymiş bunlar, uyuşmasın diye ovarken ayaklarını hiç aklıma gelmedi ki.

Yoksun, artık bu fikre alışmam gerek. Bu acıya nasıl katlanılır, zamanla diner mi ya da hafifler mi yaşayı görmem gerek?”

Bu yazı 30 Aralık 1989’da İzmit’ten İstanbul’a dönerken bir gün önce toprağa verdiğimiz anneannemin ardından trende yazıldı.

Anneannemin ölümü 21 yaşımda ölümle tanıştırdı beni. O zamanlar bu acıya nasıl katlanırım derken, hayat bana o acıya katlanabilmeyi 90’lı yılların başında, hastalık ve trafik kazası bahaneleri ile peş peşe gencecik üç arkadaşımı alarak öğretti.

Gidenlerin hiç biri unutulmadı elbette ve tesadüf ki hepsinin hayata veda ettikleri anlar aynı aylara rastlar.

Şimdi geriye dönüp bakıyorum da, yaşamlarımız bize sunulan en değerli armağan.

Her şey boş aslında.

Hayat denilen şey özetle, bir doğum, bir ölüm, biraz sevinç, biraz hüzün, biraz göz yaşı ve acı…