Acı bir gülümseme

Olur ya

Alışırız yalnızlığa, alışırız kimsesizliğe.

Olur ya

Unuturuz zenginliğimizi, unuturuz dostlarımızı.

Alışırız kaybolmaya, yok olmaya...

Birileri gelir geçer hayatımızdan, iz bırakır. Belki bırakmaz ama şöyle bir değer geçer ya...

Unuturuz izleri, unuturuz geçenleri...

Sonra... An gelir ya, hatırlarız hani.

Belki kalbimiz çarpar, belki acı bir gülümseme oturur. Belki de güzel bir anı... gülümsetir ya, iç çekercesine. Unutmuşcasına gülmeyi.

Bazen de, tamamen gidenleri düşünürüz. Dönmemesine gidenleri. Hani kandırırlar ya bizi : '' O melek oldu.''

Meleklerimizi acı bir gülümseme ile hatırlarız.

Ama onlar şöylesine değip geçmemiştir ki... Onlar değiştirmiştir hayatı, düzeni, seni, beni, onları...

Vardır ya, unutmayız bazı gidenleri. 'Büyük insandı' denenleri...

Anlamayız küçükken büyüklüğünü, anlamayız belki insanlığını...

Büyüdük...ama

Büyüdük cahilce, büyüdük bilinçlice, büyüdük unutarak, hatırlayarak

Büyümemizi borçlanarak...

Bir büyük insan daha geçmiş bu dünyadan, arkadaşlarıyla... İyi ki geçmiş.

Bir ülkenin geleceğini belirlemiş ve gitmiş.

İyi ki gelmiş. Ama... Keşke gitmeseymiş.

Hani derler ya, doldurulamaz yeri... Onun için mi denmiş?

Doğrularıyla, hatalarıyla, sevgiyle, saygıyla

Unutulmamacasına gitmiş.

Bizimse...

Yüzümüzde acı bir gülümseme şimdi.