Acı eşiği...

En son mu demeliyim, bilmiyorum ama, soracaklarıma en yakışanı da bu.

Evet, en son ne zaman derinden üzüldük...

Şöyle derinden bir üzüntü ile gözlerimiz yaşardı, gönlümüz acıdı...

Yüreğimiz en son ne zaman şöyle buz tuttu?

Veya, en son ne zaman burnumuzun direği sızladı?

Hatırlayanınız var mı?

Nevin'i, Zeynep'i... Ö.Ç''yi...

Mehmet'i... Mehmetleri...

Biliyor musunuz kim bunlar?.

Parantez açıp,

(05-11.09.2003 tarihleri arasında Milliyet Gazetelerini karıştırdım.O tarihler arasında ne bir şehit haberi, ne bir tecavüz, ne bir öldürme, bıçaklama, yaralama...-ha, aklıma gelen şu oldu, o zamanlar sansür olabilir mi? ki, şüpheci olduk zaten.- en sansasyon haber, 1- Gülben'in kaseti, 2- Kıvanç'ın azra aşkı, 3- Bolu'da muavinin iki kız kardeşi rehin alışı... Sanmayın ki 1,2,3,4,5 sayfalara bakmadım; baktım, inanın böyle bir girdap, böyle buhranlı, böyle insanın yüreğini acıtıcı, veya namusla, veya yolsuzluklarla ilgili herhangi bir habere denk gelmedim)

O zamanlar daha mı masumduk!, Temizdik!, Ahlâklıydık!...

Biliyor musunuz?

Acının tarifini kimsenin yapamadığını...

Kimi ayrılık, kimi ölüm, kimi hasret der...

Kimi eline tiken batsa; ağlar; feryat figan basar.

Herkes kendi acısını dillendirir ya.

Kim, kimin acısına yas tuttu...

Yoksa, yoksa...

Artık acıyı hissetmez mi olduk?

Ne dersiniz. Acı eşiğimiz, ulaşamayacağımız yere mi kalktı?

Duyarsızlaşmamız için bir şeyler mi içiyoruz milletçe?

Aslında,

Ben buldum!

Dizi izliyoruz...

Bazan uzun/kısa mertajlı film.

Gündüz matinesinde yaşananlar...

Gece gösteriminde yaşananlar.

Sonrasında basıp düğmeye çıkıp gidiyoruz.