Acı İnsanı Öldürür mü?

“Duvarı nem insanı gam yıkar”

Doğruluk payı olabilir de bilim çağında değerlendirmelerimizi böyle rastgele söylemlerle yapamayız.

Böyle bir anlayış insanı “Acı çeken ölür” gibi yanlış yönlere götürür. Ben de acı çektim mesela, gencecik kardeşim intihar etti ama ölmedim, hatta hiçbir şey olmadı, zaman içinde unutuluyor.

Ama bazı acı çekenler ölüyor…

O kişinin durumuna bakmak lazım. Özellikle evlat acısının zor olduğu söyleniyor.

Zaten sağlığında bir bozukluk olabilir; acı, durumu daha da kötüleştirir.

Bence en önemlisi kişi bu acı nedeniyle yaşamdan kopuyor. Yemesi içmesi vs. bozuluyor. Kendini bırakıyor.

Böylece sağlığı bozuluyor.

Yoksa acı başka türlü öldürmez.

Çektiği acıya rağmen kendini toparlayana hiçbir şey olmaz. Acıdan yıkılanlar zayıf insanlardır. Güçlü kimseler hayatta acı olayların da var olduğunu bilirler.

Çocuklarıma bir şey olması dışında sadece üzülürüm. Bazıları 90 yaşında vefat eden babasının ölümüyle acı çekiyor Allah’ım Allah’ım, ölmese miydi?

Yani acıyı biraz da biz yaratıyoruz. Artı acı çektiğimiz olayların sorumlusu da genelde biziz, hangi yüzle ağlıyoruz.

Bir de acı olaylar her gün oluyor. Oysa acı olay insanın başına göktaşı düşmesi gibi bir şeydir. Savaş mı var yoksa afet mi? Niye her gün bu acıları yaşıyoruz?

Acı değil belki ama akılsızlık öldürür.

Mesela ben hayatımda hiç altgeçit olan bir yerde yoldan karşıdan karşıya geçmedim.

Her acının altında bizim ya da başkalarının bir yanlışımız vardır.

Sadece başıma göktaşı düşerse buna acı derim.

Üzüntü olabilir ama acıyı asla kabul etmiyorum.

Benim hayatımda benden kaynaklı bir acı olamaz.