Acıktım

    .....    

 Sonra okyanusun en dibine vuruyor duygular beni. Oradan ''hayat'' denen gaddar güç çekip çıkartıyor; ''senin burada ne işin var !'' diye eline alıyor beni vur ha vur-vur, vur...Bir süre yoruluyor ya da usanıyor ki; bir tarafa atıyor, bırakıyor kendimi yeniden toparlamam için. Ve yeniden gücümü toplayıp ayağa kalktığımda ''yeter artık seni dövmeyeceğim, al şununla teselli ol'' diyerek elime küçücük bir tutam mutluluk tutuşturuyor; gönlümü alıyor. Bir müddet onunla canlanıyor, ümitleniyorum. Hiç beklenmedik biz zamanda bir gün karşıma yeniden dikiliyor, yılışarak...Ve sonrası... Yokuş aşağı vitesimi boşa alıyor, frensiz külüstür bir araba gibi tenger- menger son sürat uçuruma doğru yol almaya başlıyorum. Orada benim gibi yanık, yıkılık binlercesi ile alt alta, üst üste Allah'ın bize verdiği en güzel dost olan UMUT ile tanışıyoruz... O: ''bekle yarın daha güzel olacak'' diye yüreğime yeni bir tohum atıyor... Bekliyorum filizlenme zamanını. Ama özlüyorum... Sevdiklerimi, sevenlerimi, kaybettilerimi, ölmüşlerimi, arkadaşlarımı, dostlarımı özlüyorum. Bana kazık atanları, beni dövenleri, incitenleri, yıkanları, yalanları, ihanetleri hatırlıyorum...Avuçlarım kırık kalplerden dökülen kanlar ile dolu. Açmaya kalksam üstüme, elimde kalsa yüzüme bulaşacak. Gün kurutuyor yaralarımı, sinekler ilaç taşıyor üstüne. Uykum geliyor artık. Oysa gece değil, güpegündüz bu yorgunluk, bu bezginlik neden...? Derken acıktığımı hissediyorum. Evet acıktım... Sevgiye acıktım; dostluğa, içtenliğe, dürüstlüğe,  gülümseyen dudakların ılıklığına acıktım...Bir gölgelik arıyorum yakıcı güneşin altında, bir yanım incir, bir yanım zeytin ağacı. Karşımda uçsuz bucaksız her türden çiçekle dolu bir orman... Acıktım... Oysa, iki kişilik kurduğum her yer sofrasında bir tabak hep temiz kalıyor...