Acılar... Saklanan ruhlar...

İnsan ruhu ne kadar naif, korunmasız... Bütün dünyaya bir örtü gibi serilip, herşeyi olduğu gibi kucaklamak istiyor. Gönülleri, gözleri, gülüşleri, bütün kucakları...

En büyük handikapı; acı.... Sadece bir tutam acı, uzayın derinliklerine atmaya yetiyor ruhlarımızı. Biz istemesek de büyütüyor, eziyor, yoğuruyor ruhlarımızı acı.

Gönül yarası kapanmaz derler... Oysaki, ruh yarası hiç kapanmıyor.Ruhunda binlerce irili, ufaklı deliklerle yaşamayı öğreniyor insanlar.Nedenini, niçinini sorgulamak, sadece delikleri biraz daha büyütmeye yetiyor.Acı hiç geçmiyor ki...

En kötüsü de elle tutulmuyor, gözle görülmüyor.İnsan yarasını açıpta gösterir gibi, göstermek istiyor olmuyor.Bu anlatılmıyor, gösterilmiyor, gözler önüne serilemiyor.

Bir gün bir yerde minicik bir kedi yavrusu görmüştüm.Karşıdan, park etmiş arabaların altına, tekerleklerin arkasına saklanarak, ürkek adımlarla geliyordu.Kaldırımda karşı karşıya geldiğimizde aniden durdu, bende durdum.O kadar ürkek ve korkarak bakıyordu ki, cılız patilerinin üstünde titrediğini farkettim.Daha fazla korkmaması için hiç kıpırdamadan bekledim sonra o bir tekerleğin arkasına saklanınca yavaşca geçip gittim.

İşte bazen o kedi yavrusu aklıma geliyor, ruhum her yaralandığında...Öylece kalakalıyorum...Ürkek ve titreyerek...

Bazen acaba o kedicik mi daha şanslı yoksa ben mi diye düşünüyorum...Benim ruhumu saklayacağım bir yer yok.Sadece arada bir kelimelerin arkasına gizliyorum, cümlelerle üstünü kapatıyorum.Bu iyi geliyor bize...veya ben öyle sanıyorum.

Acılar ruhumu büyütmek için çabalıyor ben ise korumak için. (EBRU)