Acılardan doğan mutluluk

Acılar..

Bizi biz eden acılar. Kaybedişler, ölümler, ayrılıklar, hastalıklar, trafik kazaları, aç insanlar... ve elbetteki yürekteki büyük sızı. Acı...

Hepimiz benzerlerini eminimki yaşadık. Yaşamaktan soğuduk, gülmeyi unuttuk, hep geride kalan hayallere tutunmaya çalıştık, geçmişi özledik, haketmedim bunları dedik....

Hep aynı taraftan baktık yaşanılanlara. Aynı yorumlarda bulunduk, aynı serzenişlerdi içimizdeki.

Farklı yanlarından bakmak gerek acılara. Nedenleri olmalı diye düşünmek herşeyin.Zaman içinde yoğrulmak sımsıkı. Ve geleceğe daha iyi sarılmak, bırakmamak üzere. Olması gereken de bu değilmiki.

Sabah uyanıyorum, perdeyi aralıyorum. Güzel bir gün diyorum kendime. Kendim için bir şeyler yapmaya başlıyorum hergün. Hayata daha sıkı sarılıyorum. Sanırım biraz daha vurdumduymaz oldum. Ama asla doğrularımdan ve kişiliğimden ödün vermedim. Doğrular tektir aslında. Önemli olan yanlışları yeni yanlışlarla kapatmamaya çalışmaktır. Çıplak doğdum ben, çıplak öleceğim.

Tertemiz, yeni yanlışlar yapmadan 9 ay geçirdim. Ve kaybetmemişim aslında, çok şey kazanmışım, yeni anladım. Acıların bir sebebi varmış ki, bu acılar beni mutluluğa götürür oldu. İyiki acı çekmişim, yoksa nereden anlardım insanları ve insancıkları. İyiki acı çekmişim. Mutluluğumun adımlarını atacağım. Yüreğim;

ACIYI YARADA BIRAK ARTIK.