Acılarıma dokunamıyorum bile

Hatırlarsın!

Anlar, çocukluğun bir bir geçer gözlerinin

Önünden…

İçinden hangisini çekip alacağını

Bilemezsin…

Neler,

Neler anlatmak yazmak istersin

Elin gitmez

Birden bir şeyler düğümlenir boğazına

Gözlerin yaşarır…

Ve aniden bir hüzün kaplar ruhunu,

Ağlamak istersin

Nemlenir gözlerin, ağlayamazsın…

Canın gibi sevdiklerini

Dostlarını

Uğurladığın trenin peşinden koşarsın

Yetişemezsin…

Arkalarından koşar onları ne kadar çok

Sevdiğini

Özleyeceğini haykırmak istersin

Haykıramazsın!

Dizlerin tutmaz çaresiz bedenini

Çöker kalırsın!

Yorgun ve umutsuz gözlerle bakıp

O trenin içinde

Olmak için neler, neler vereceğini

Anlatamazsın…

Önce içine atarsın “yaşananları”

Sonra

Nefesin kesilir “susarsın…”

Susmak,

Çok ağır gelse de bu kadar kolay…

Ama yoruldum artık,

Kaçtığım her şeye yakalanmaktan,

Kime sarıldıysam “soğuk”

Kimi çağırdıysam duyulmuyor sesim,

Konuşmayı unuttum…

Sessiz bir gecede

Sönmekte olan mangal ateşi gibi

Küle dönmek üzereyim…

Neyse ki yüreğimde herkes yetecek kadar

Mayalı hamur misali

Kabardıkça kabaran “sevgi” var…

Avuçlarımda

Unutulmanın  “sessiz çığlıkları…”

Biliyorum,

Sıkıldınız kızmayın bana

Daha;

Acılarıma dokunamıyorum bile…

Erdoğan ÖZGENÇ