Açılış törenindeki ironiler

Spor tarihinin en büyük organizasyonu bu gece Londra’da açılış töreniyle başladı. Olimpiyatlar her zaman ülkeler için büyük bir prestij oldu. Bir olimpiyat almak o ülke ve o ülke tarihi için unutulmazlar arasına girdi.

Ancak olimpiyat demek dünya bütünleşmesi, dünya sporcularının 15 gün boyunca centilmence mücadele etmesi, kırılan onca dünya ve olimpiyat rekoru, kazanılan madalyalar ve haritada yerini bile bulamayacağımız birçok ülkeyi sadece bu organizasyonda duymanın yanında, açılış ve kapanış törenine konsantre olmak demek oldu.

Açılış töreni öyle önemli ki, olimpiyatın bütünündeki harcamaların büyük bir kısmı sadece bu ilk gece için yapılıyor. İngilizler, düşük bütçe koysalar da açılış töreni için iyi iş çıkarttılar. Açılış töreninde hem kendi değerleriyle övündüler hem de bu denli olmasa da bazı durumlara eleştirisel gözle yaklaştılar ki bu durum olimpizm ruhuyla örtüştü. Örneğin, dünya dengesini değiştirdik dedikleri sanayi devrimini anlatırken aslında en çokta kendi değerlerinin dengesinin değiştiğini vurguladılar. Tarım toplumdan, sanayi toplumuna geçerken sanayi şehirlerine olan göçleri, bu göçlerin aileleri parçalamak zorunda bıraktığını belirttiler. Bir başka örnek ise çok daha çarpıcı ve güncel. Günümüzün bir numaralı ihtiyacı haline gelen sosyal medyanın insanları, özellikle gençleri ne hallere düşürdükleri çok ironik vurgulandı. Her yaptığı hareketi ve her anını sosyal medyadan duyurmak isteyen, yüz yüze konuşmak, karşıdakinin sesini duymak yerine(biraz da ekonomik nedenlerle olacak ki sanırım) mesajlaşma zorunluluğu hisseden dünya gençliği…

Çocuk edebiyatı ve çocuk sağlığına İngiltere tarihinde verilen öneminde bir bölümde sergilendiği olimpiyat oyunlarının her günün açılış töreni gibi olması ve ülkemizin alabileceği maksimum sayıda madalyayı toplaması dileklerimle 2016’da Rio de Janerio ve 2020’de inşallah İstanbul’da görüşmek üzere.