Acımın da, gücümün de adı yok...

Bu sabah çok daha güçlü uyandım, çok daha güçlüydüm ve çok daha umursamaz hayata...

Hayatımda her gün daha farklı olaylar gerçekleşiyor ve ben her gün daha güçlü hissediyorum kendimi. Evet canım acıyor başlangıçta, hem de çok acıyor. Gözlerim sulanıyor, bütün eklemlerim ağrıyor ve hatta bazen her şeyden vazgeçmek istiyorum ama biraz zaman geçince sadece izi kalıyor bu acıların. Ruhum tıpkı her gün spor yapan insanların vücudu gibi kaslaşıyor ve güçleniyor. İnsanoğlunun vücudu spor yaptıkça güçlenir ve direnç kazanır ya zor koşullara. Benim ruhumda her yaşadığı acıdan sonra daha bir güçleniyor ve daha bir dirençli oluyor yeni acılara karşı.

Yaşadıklarıma artık “Ben neleri atlattım, bununla mı baş edemeyeceğim?” diye karşı duruyorum. Ya da daha önce yaşadıklarımdan daha zor bir durumsa bu “ Zaman her şeyin ilacıdır, hangi yaramı açık bıraktı ki şimdiye kadar?” diye sabretmeye çalışıyorum. Bunun adı ne bilmiyorum, adını koymak lazım mı bunu da bilmiyorum. Ama kimileri olgunlaşmak diyor, kimileri de yaşlanmak...

Hani yaşlandıkça insanlar zor heyecanlanırmış ya, küçük olaylar karşısında daha sakin kalırlarmış ya, anlatır durur herkes kendinden yaşça küçük birini bulduğu zaman... Her zaman anlatılanlardan biride herkesin değer verdiği insanlar tarafından kırılmasıdır sanırım. Benim de değer verdiğim insanlar beni kırıyor...Onlara değer vermeseydim yaptıklarını umursamazdım ki zaten, onları da tıpkı önemsemediklerim gibi yok sayardım dünyamda.

Bütün kırgınlıklarım geçiyor zamanla, değer verdiğim insanların yaptıklarını unutuyorum unutmak istediğim için ve her an her şeye hazırlıklı tutuyorum ruhumu.

Ama bir acı var ki yüreğimde adı olmayan,

Ne geçen zaman,

Ne sonrasında yaşanan ve de yaşanmaya çalışılanlar,

Ne mesafe,

Ne verilen nasihatler,

Ne de bitmek tükenmek bilmeyen göz yaşlarım silemedi.