Acıyı çeyrek geçiyor kalbim

Yine uyanmak istemiyorum güne...

Bir kez daha günün çoktan doğmuş olduğunu görmek, bir kez daha kendine uyanmak ve bir kez daha UYANMAK..!! Merdivenleri inerek rutin hayatına yürümek..
Hatırlamak geçmişi, yenilmek ve yenilenmek kötü oluyor şubat aylarında. Halbuki hiçbir önemi yok Şubat'ın da, diğer aylarında..

Kor bir ateşle yakıyorum sevgili sigaramı ve yavaşça içime çekiyorum dumanını..
Yalnızken kendimi unutuyorum, yanlız ben olduğum aklıma gelene dek tutamıyorum kendimi içimde. Sürekli benlere uyanmak, sürekli onlarla kalmak sıkıyor artık, hiç sevgisiz günlerde...
Hızlı bir adım atmak geliyor içimden dışarıya. Ve büyükçe, büyüdükçe ilerlemek yaşama.
Yarınlar söyler bir gün, geçmişin ne kadar geçmişte olduğunu ..

İnandığım her şey anlamsız geliyor bir an, durup dinliyorum kendimi, nerde, hangi zamandayım? Korkuyorum aynalara bakmaktan, gerçeklerden kaçamazsın diyor içimdeki bir ses…! Ne var hayatında sana dair, kendinden başka, sana değer veren, senden öte ne var? Yaradandan başka.

Bir doğrularım..
Bir de doğurduklarım..
Yaşamıyor hiçbir şeyim benim gibi, yaşatmıyor hiçbir şeyi, bırakmıyor, sevdirmiyor.. Annem, bana bak diyor, neyin var?…. Hiçbir şeyim… Kalbimin acısı daha yolun başında … O kadar…