Açlık

İlk şiirimi ilkokulda yazmıştım. Adı İlkbahar’dı. Mayıs ayı gelip çatmış, kuluçkaya yatmış tavuklar civcivleriyle ilk kez dışarıya çıkmışlar. Annemde bir heyecan koşturuyor bir içeri bir dışarı, papatyalar-güller patlarcasına açılmışlar. Çimenler kadife bir halı gibi serili evimizin-bahçemizin dört bir yanına, Karadeniz tepelerdeki lacivert’i silmiş yeşilin bin bir tonunu doldurmuş. Babam ise elleri dolu barbunya-kırlangıçlarla balıktan dönüyor. Bir çocuk daha ne ister ki hayattan. Hemen defterimin ortasına bir şiir yazmıştım, tüm sayfayı dolduran.

Hep böyle şiirler metinler yazabileceğimi düşünmüştüm o zaman. Ancak zaman acımasız akıp gidiyor. Ne yazmayı ne de çizebilmeyi hatırlayabiliyor insan. Bir hengâmedir devam ediyor. Ancak her şeye rağmen içimdeki yazma hissi hiç bitmedi. Yazmaktan asla uzaklaşmadım. Küçük kâğıtlara boş bulduğum sayfalar ne gelirse aklıma yazdım.

En ünlü yazarların yazılarını bile beğenmediğim zamanlarım oldu.

Şimdi ise böyle bir fırsat bulmuşken yıllar süren açlığımı giderebilmenin hazzını yaşıyorum. Ancak yazmanın o kadar da kolay olmadığını bir kez daha anlıyorum.

Tanrı, içimize açlık denilen bir olguyu yerleştirmiş. İnsan açlığı ne olursa olsun, onu bastırmak için her şeyi yapabiliyor. Kendi cinsini yiyebiliyor, kendisini istemeyen elin masum kızını kaçırabiliyor, Hz. Yusuf’a suç atabiliyor, açlığını gidermek için ömrünü vermeye razı olabiliyor.

Gençler, sevdiği sanatçıya dokunabilmek için kendini paralıyor ama görücü usulü ile hiç sevmediği bir ile izdivaç kurabiliyor. Cevaplarını kendimce biliyorum ama kimseye dayatmaya çalışmayacağım.

Peki, açlığı bastırmak için her yol mubah mı yoksa onunla mücadele etmek mi? Sınırlarını ne zaman aşıyoruz, ne zaman sınarların içinde kalabiliyoruz, hiç düşündünüz mü? Sizce sınırlar doğru çizilebilmiş mi? Değiştirmeye çalışırsak, günahkâr, terörist ya da kahraman ilan edilir miyiz?