Adalet! Adalet! diye diye...

Sen ne kadar: "Adalet! Adalet!" diye çırpınıp dursan da, hayat adaletsizliklerle dolu; adaletsizlik, sanki hayat oyununun en değişmez kuralı...

Bu kadar dertlenme, tasalanma sen be! Benim güzel arkadaşım... Bu oyunu sen kurmadın ki; kuralını da sen değiştirebilesin.

Sen, altı üstü, önüne konan kurallara göre, kendi delikanlı oyununu oynamaya çalışansın. Bırak! Sen değil, Oyunun kuralını ha bire değiştiren namertler, oyun bozanlar utansın.

Evet, evet... İlahi adalet tecelli eder, ama eninde, ama sonunda... Ama korkarım ki bu gidişle sen, o günü de göremezsin.

Mazlumun ahı çıkar aheste aheste... Kar kalmaz hiçbir zalimin zulmu yanına... İyisi mi sen, yine o bildiğin şarkıyı söyle, sen yine kendi oyununu oyna...

Adalet ne zaman tecelli eder, bilir misin sen dostum? Bilmiyorsan eğer sen, dur ben sana hemen anlatayım: Mazlum: " Yeter artık! Nerde senin adaletin? " diye isyanın eşiğine geldiğinde; yüce yaradan " Aman! bu güzel kulum bana isyan edip de dinden, imandan çıkmasın! " diye en beklenmedik zamanda gösterir adaletini... zalim tam zulmünden abad olurken, tecelli ettirir kudretini...

Sen her ne kadar " Ya sabır! Yeter Allahım! Yeter! " diyecek kadar isyanın eşiğine, sabrının sonuna gelsen de...

Sen yine bildiğin o güzel şarkıyı söyle: " Alma garibin ahını!  çıkar aheste aheste! "

Ne dedin? Bu sözler senin değil mi? Aman be dostuuuum! Dert ettiğin şeye bak! Söylediğin söz doğru olsun da, sözü kimin söylediği ne farkeder? Hem sen gel Cem kardeşinin sözünü dinle: " Kimsenin ahı kimsede kalmaz! " Bu sözümü de unutma.

Not: Yazıda kullanılan görsel www.blogtaslak.com adresinden alınmıştır.