Adam...

Adam hayatını sanki onlar yönlendiriyormuş gibi uzun uzun kitaplarına baktı. Her okuduğundan olmak istediği ve kendini sayfaların içerisine gizleyerek içine girdiği karekterler hep yalnız ama aslında yalnızlığı değil alkışları , mağrur tavırları hak eden kendiyle mutsuz fakat çaresi de olmayan sayfacıklardı.

Adam her sabah aynaya baktığında yeni bir yüz görüyor , kendisindeki bu armağanları keşfedemeyen insanlara ve ona istediklerini vermeyen Tanrı ya isyan ederek güne başlıyordu.

Kitapları içerisine hapsettiği benliğini kimbilir hangisinin arasında unutmuş hangi karekterde sayfalar arasında kuru bir çiçek gibi tıkanıp kalmıştı.

Adam hayatı bir türlü sevemedi. Hayat onun için sadece gerçekleşmeyen kümülatif bir istekler silsilesiydi. Neden sevsindi ki? Sancılı bir doğumun ardından pek de sağlıklı olmayan bir dünyada büyürken giderek renkleri matlaşan zevkleri , üstüne her yaş gününde daha da binen sorumlulukları vermişti hayat.

Adamın kararlar alması kaçınılmazdı fakat korkuyordu. Hep yapmak istediklerinin önüne hep bir duygu daha çıkmıştı. Beyazla siyah gibi duygulardı bunlar birbirlerini öldürüyorlardı asla beslemezlerdi ki ! Hayat adamı kusuyordu. Hayat içinde varolamayan parçalarını zamansız budayan bir sistemdi yere düşenleri önemsemiyordu. Adam bir küfür daha savurdu gözlerini yukarıya kaldırmaktan da korkarak.

Adam eline yeni bir kitap aldı , kitabın çıtırdaması ona melodik geldi.. Karmaşık sözlerin sığ beyinlerden de çıkabileceğini bildiğinden yalın , sade duygularla özdeşleşirdi. Bir yalnız aradı ve ortalarda bir handa elinde kadehle kendini buldu. Hikaye onunla devam etmediği için yine bir kitapta daha kendini bıraktı adam. Aynaya baktı...Yarım kaldı...