Adam-11

Her roman kendi kahramanını yaratmayabilirdi. Okuyucu bazen köşede kalmış, yazar tarafından sadece bazı olayları ve zamanları vurgulaması için eklenmiş bir karakteri benimser ve onu kitap bitene kadar bulmayı umardı.

Adama göre hayatın romanla ilişkisi bilinçli bir sondan ziyade arada kalmış insan zerreciklerinin bazen beyinde oluşturduğu anlaşılmaz yerdi.

Birbirinin gölgesini izleyen insanları düşünürdü adam. Gölgeler yansımadan çok ete büründüğünde bir yanılsamadan farksızdı. Takip etmenin bilinçsizce, örnek almanın ise göreceli olduğu bir gerçekti. Tanrı örnek alınabilirdi fakat bu örnek alma beraberinde beynin kendisi bunu gerçekleştirdiğine ve başardığına olan inancından sonra kendinin Tanrısını yaratmayı ve kendini Tanrı yapmayı getirebilirdi.

Aşksa, kalp denen ülkede, ayrı marşı ve ayrı bayrağı olduğunu kim inkar edebilir, o insanı değişmez ve tek kral yapmaktan başka ne olabilirdi?

Kalp ve beyin birbiriyle o kadar didişirlerdi ki bir yandan canlı olmanın verdiği engellenemez davranışlar, bir yandan da pişmanlık, acıma, hüsran, kıskançlık gibi duygular Davud'un kazanırken elleri yorulduğunda kaybeden, halkı ellerini kaldırdığından tekrar kazanmaya devam ettiği savaşlar gibi iç içe geçmiş zararlar verirdi.

Biri yorulduğunda diğeri üstün, diğeri güçlüyken öbürü mutlaka zayıftı.