Adam-2.zaman

Adam kendini ağzındaki acı gurur tadıyla tanımaya çalışıyordu. Varlığına inanmadığı tüm duyguların içinde her zaman var olduğu ihtimali beynini kemiriyordu. Giderek zayıflıyordu adam. Bir hissin bir başka hissi doğurmasının vermiş olduğu zayıflığı acizlik olarak görüyordu. Duygulara inanmasa da Onun bütün birbirini tamamlayan geçmişi ona acı olarak dönmüştü. Onun için sadece kuklalardık evrende , herkes kendine biçilmiş rolü oynuyordu. Fahişelerin de aristokratların da bir rolü vardı. Tek hatamız kendimizi özel hissetmemiz ve tepeden dünyayı izleyen Tanrı rolünü kendimize biçmemizdi. Oysa hepimiz tek ve tüm evrenin bütünlüğü için kara parçalarına tıkıştırılmış sardalyalardık. Birbirimizi göremeyecek kadar sıkışıktık. Adam Sokrates i biraz iyimser bulmuştu. Her insana özellik ve yetenekler doğuştan verilemezdi.

Adam pencereyi açtı ve aşağıdaki arabaların gürültüsünden korktu. Giderek gelişen şeyin adına teknoloji deniyordu ve adam makineleşmek istemiyordu. Onu arayanın mesafe tanımadan gelip onu görmesini bir telefona tercih ederdi elbet , gerçekten onu özleyenleri nasıl süzebilirdi ki? Adam özlemek derken içinden çıkan acı sesi bastırmak için hemen başka şeyler düşünmeye başladı. Duygulara inanmasa da içinin kanadığını hissetti. Körü körüne savunduğu acizliklerinin en masum kalan kısımları olduğunu düşünmeye başladı. Değişiyordu.