Adam değildi aslında...

Ve adam dedi ki; en güçlü benim, ezdirmem kendimi, ezerim...

Ve insanlar küçücük kaldı... Öyle küçüktüler ki adamı büyük sandılar... Adam üzerlerine basarak yürüyordu... Can acıması nedir bilmiyordu... Kimse basamamıştı üzerine...

Ve adam dedi ki; hepsi benim olmalı, herşeyden daha fazla...

Ve insanların hiç birşeyi kalmadı... Öyle yoksundular ki adamı büyük sandılar... Adam midelerindekileri çalarak doyuyordu... Açlık nedir bilmiyordu... Kimse midesindekini almamıştı...

Ve adam dedi ki; herşeyi ben bilirim, her bildiğim doğrudur...

Ve insanlar unuttular bildiklerini... Öyle inandılar ki adamı büyük sandılar... Adam herkesi kandırıyordu. Aldatılmak nedir bilmiyordu... Kimse ihanet etmemişti...

Adam ne güçlüydü, ne herşeye sahipti ne de herşeyi biliyordu... Adam değildi aslında... Ne adam olabilirdi ne insan...

Ve çocuk dedi ki; orada yitirdiğimde annemi hastalıktan ve babamı parasızlaktan, kardeşimi açlıktan... Ve orada yitirdiğimde sevgiyi... Vururum senin adamlığını...