Adam gibi adam..

Annesinin söylediği ilk söz: ”Oğlum yaşıyor mu?...” olmuştu. Hemen hastaneye koşmuştu haberi alır almaz. Şükür ki oğlu yaşıyordu. Henüz kendine gelmemişti ama yaşıyordu. Hastane odasındaki kapıda babası ve Ankara' da avukatlık yapan arkadaşı Rüzgar, endişeli bir bekleyiş içindeydiler. Can dostu Rüzgar, hastaneye yattığını duyar duymaz ilk uçakla gelmişti. Adam gibi bir adamdı Rüzgar. Karanlık zamanlarının aydınlık yüzüydü.

Annesi, oğlu kendine geldiğinde hemen babasını ve Rüzgarı çağırdı. Rüzgar, arkadaşının yüzüne dikkatle baktı ve: ”Bizi çok korkuttun Deren. Zeynebi ne kadar çok sevmiş olduğunu biliyoruz ama bu hayatta hiçbir şey senin canından, yani varlığından önemli değil. Hiç kimseye olduğundan fazla değer verme.”

Rüzgar, haklıydı. Deren, elinden geleni yapmıştı Zeynep için. Hayallerini, onsuz kurmuyordu… Zeynep sadece hayallerinin değil aynı zamanda ruhunun da katiliydi. İçinde derin bir nefret duydu Zeynep karşı… Ne garip sevgi ve nefret arasında ince bir çizgi varmış meğer… Eğer Zeyneple evlenselerdi iki çocuğu olacağını hayal etmişti… Deniz ve Derin koyacaklardı isimlerini… Zeynep, onları bile daha doğmadan öldürmüştü… Bir insan eğer sevdiğinin hayallerinin katiliyse yaşam bir anlamda anlamını yitiriyordu…Nefreti aldığı her nefeste artıyordu Zeynebe karşı….

ARKASI YARIN.....