Adam mısın, cüdam mısın?

Bir yangın sonrasında geride kalanlara bakarken yaşarsınız aynı duyguyu.  

Küller arasında kararmış birkaç kalas… 

Yarısı yanmış bir oyuncak bebek… 

Bir ayakkabı teki, kırılmış bir tabak parçası, albümden sararmış bir fotoğraf… 

Canınız sağdır, ama yeriniz yurdunuz harap olmuş, küller kalmıştır geriye. 

İçinizde derin bir boşluk, bakıp da görmeden, küllere bakarak kasılıp kalırsınız öylece. 

Sözler tükenmiş, düşünce isyanda… 

Duygular, fırtınalı bir denizde savrulup duran, ha battı ha batacak bir gemi gibi… 

Ne yapacaksınız? 

Ne yapmanız gerekir? 

* * * 

Ya da… 

Bir meydan savaşı sonrası… 

Canınızı kurtarmışsınız, ama yenilmişsiniz. 

Savaşı kazananlar, kılıçlarının kanını yerde yatan arkadaşlarınızın kanlı giysilerinde temizliyorlar… 

Karşınızda sizi yenilgiye uğratan ordunun komutanı… 

Atının üstünde, zafer kazanmış kompleksli muktedirlere has o pis sırıtma… 

Konuşmuyor ama içinden geçen cümleleri herkes duyabiliyor… 

“Nasılmış?... İşte böyle ebenizi bellerim sizin gibi muhaliflerin… Çabuk diz çök ve biat et bana!... Hemen!”  

Ne yapmalı? 

Geride kalanların çoğu gibi diz kırıp boyun mu eğmeli? 

Yoksa? 

Tek başıma kalsam da… 

Vuruşarak çekilmeliyim bu meydandan diye düşünerek… 

Elindeki kırık kılıçla… 

“Kifayetsiz muktedirin”… 

Zafer kazanmış kompleksli muzaffer komutanın önünde mücadeleye devam mı etmeli? 

Nasıl? 

* * * 

İnsanın gerçek kişiliği kumar masasında, yatakta ve savaşta belli olurmuş. 

Bu günlerde “Adam mıyım, yoksa cüdam mıyım?” diye bir yandan kendinizi kontrol ederken bir yandan da tanıdığınız ya da tanıdığınızı sandığınız insanları dikkatle izleyin. 

Onların gerçek yüzlerini açık seçik görebilirsiniz. 

Az şey midir bu? 

Her şeye rağmen “adam gibi adam olmak” yani?...