Adı beşiktaş, manası tutku

Böylesi bir dönem de, Beşiktaş ruhunu sahaya yansıtan futbolcularımızla, birlik ve beraberlik bütünlüğü içinde onları tetikleyen taraftarımızla kazandığımız bu muhteşem zaferimiz şehitlerimizin ruhunu şad ederken aynı zamanda milletimize haklı bir gurur yaşattı.

Hepimiz ağladık. Hala ağlıyoruz. Maçı izlerken ağladık, tribünlerle coşarken ağladık. Gol olup kaleye girdik ağladık. Maç bitti ağladık. Yollarda ağladık. TV ekranlarında, spor programlarında, röportajlarda ağladık. Nerde bir Beşiktaş haberi duysak kulak kesildik. Defalarca ağladık. Sevinçten, hüzünden, coşkudan, duyguların birbirine karıştığı bir gönül penceresinden o muhteşem tabloyu anımsadıkça ağladık. Marş dinledik, videolarda izledik, izledikçe dolu dolu oldu hep gözlerimiz. Uyku tutmadı. Yastığa koyduğumuz başımız direndi, durdu sabaha kadar. Yanağımızdan bir gözyaşı süzüldü aşağılara. Boynumuza damladı. Yutkunduk, yutkunamadık. Bazen hıçkırdık. Öylesine dolduk, öylesine coştuk ki. Artık dokunsalar ağlayacağız.

Ağlamak kelimesinin miladıdır 24 Ekim 2007 Çarşamba. Tüm duyguların birbirine karıştığı, sevincin, üzüntünün, coşkunun, başarının, birlik ve beraberliğin bütünleştiği bir tarihtir. Duyguların doruğa tırmandığı, umutların şaha kalktığı, tüylerin diken diken olduğu, sözlerin boğazımızda düğümlendiği, kelimelerin kifayetsiz kaldığı anların doksan dakikasıdır yaşananlar. Binlerce yüreğin aynı anda çarpması, binlerce yüreğin tek bir ritimde atmasıdır. Bir nefes olup soluduğumuz oksijendir. Gören herkesin içinde olmak isteyeceği muhteşem bir atmosferdir. O yer. Orası. Mabedimiz.

Rakibine yalnızca skor olarak değil, manevi ve psikolojik olarak ezilmişliği yaşatan ve bizlere ölümüne ağlarken mutluluğu tattıran sahadaki ve tribündeki kartalları gönülden alkışlıyorum