Adı devrim

karanlık günlerde yazdım duvarlara adını

hiç korkmadım …

adımların kelepçeli haliyle bile

yürüdüm üstüne üstüne 

durmadan seni

seni, yazdım

“su çürüyormuş!

çürüsün.

kimin umurunda

içiyorum ya seni doya doya”

karanlık günlerde yazdım duvarlara adını

yılmadım…

güneşten sürgün yediğim günlerde bile

hep bir aralık bulup

gözlerim doyuncaya dek sana baktım

kimse bilmez,

o an mutluluğun hangi renge büründüğünü…

“bütün renkler siyaha dönermiş zamanla!

dönsün.

kimin umurunda

alışmadı yıllardır gözlerim karanlığa…”

karanlık günlerde yazdım duvarlara adını

sökülürken sokak lambaları,

kaldırımlarda…

yollarda, ite kaka sürüklenirken bile

bir an olsun gevşetip yumruğumu

vermedim,

bir tek heceni dahi…

“sönecekmiş yıldızlar!

sönsün.

kimin umurunda

seni en solmaz harflerle yazdım ya

kızıl ırmaklar akarken avuçlarımdan,

o yeter bana.”