Adı hayat - I

Hayat bu, tüm hızıyla akıp gidiyor ve bazen ben pencereden uzun uzun seyrediyorum. Dalan gözlerim yalnızca uzayıp giden asfalt yolların üzerinde hızla seyreden araçları görmüyor; içerisinde ki yaşamları da hissediyorum… Bazı yaşamlar beni mutlu edip, yüzümde tebessüme neden olurken, bazı hayatlar var ki oradan kaçmak istiyorum. Adı toplamında hayat ve bitiyor yavaş yavaş... Ne kadar mutluyuz? Ne kadarını istediğimiz gibi yaşadık ve/veya yaşıyoruz? İnsanın kendini kandırması ne kadar zor… Ve bir o kadar da kolay… Bu dünyanın içine hapsolmuş insanlar olarak dahası bu bedenlerin içine hapsolmuş ruhlar olarak, oldukça sabırlı olduğumuz düşünülebilir. Tahammülkarlık…

Bildiklerimizi ve bizi korkutan tüm düşüncelerimizi, beynimizin en ardına, en uzağına iterek-atarak yaşamaya çalışan zavallı bizler, evet bizler aslında ne kadar da özgür olduğumuzu düşünerek avutuyoruz kendimizi. Ne kadar özgür olabiliriz ki? Hapsolduğumuz iki çıkmazımız varken üstelik? ‘Ben çok özgürüm, üstelik özgürlüğüme de çok düşkünüm, öyle sıkıya gelemem…’ Kime göre, neye göre özgür… Kendi kararların dışında var olduğun dünyada üstelik kendi kararların dışında var olmayacağın bu dünya da, ne kadar ve neye göre özgür?

Akıp giden ve durdurmanın mümkün olmadığı-tutulamadığı zaman kavramına karşı bile o kadar aciziz ki… O kadar hiçiz ki! Tüm aldatmacalarımız, tüm oyunlarımız, oyalanmalarımız bildiğimiz o sona varana değin avuntudan-kandırmacadan öte değil…

İnsan kendisinden başkasını aldatamaz… İnsan kendisinden başkası için yaşayamaz… İnsan kendisinden başkasına iyilik yapamaz ve/veya kötülük… Aslolan tüm duygular insanın önce kendisi içindir. Sonra başkaları… Ama türküler bütün insanlar içindir… Bütün şarkılar bütün insanlar için… Bütün çiçekler, yeryüzündeki bütün güzellikler insan için, ayırt etmeksizin herkes için… Çünkü Tanrı ayrım yapmaz, ötekileştirmez. Senci benci değildir. Taraf tutmaz… İşte o yüzden beklide yıllar önce ki bir şiirimde demiştim ki ‘Herkes önce insan doğar ve aslında hep aynı dili kullanır/bütün bebekler ‘ınga’ diye ağlar ve bütün dünyanın anneleri/o bebeğin dilinden anlar…’