Adı yok barışın

Doğan bebeğimize adını verdik barışın

İki gün doyurduk / üç gün aç koyduk

Altıncı gün utandırdık yaşamdan

...Yedinci gün öldü açlıktan….

Sonra savaş verdik / bebeğin ilk adın.

Tanklarla toplarla ezdiler sapanlarımız

Henüz kozasından çatlamadan

Kopardılar al kızıl gülleri

Güneşten bile utanmadan. …

Nihayet ikiz doğdu bebekler

Birinin adı savaş

Diğerinin adını barış koyduk

Kardeşçe yaşanası bir dünya için,

Barışı çok sevdik

Unuttuk savaşı

Kendi etini kanattı tırnaklar

Kanatlarımıza ölüm düştükçe

Parçaladık yüreğimizi

Unutmuşuz kendi savaşımızı

Sürü kervanına katılmışız yaşamın

Her çoban kendi kavalını çalıyor

Her ağa kendi kırbacını

Ağrılarımın üstüne vura vura..

Ondandır yoksul yanlarımda

Amansız dolaşan bu ölüm

Acının gözyaşı /yol yol olmuş

...Yarına kanamakta

...Dünyanın yoksul yanlarında,

Gün ağarmadan / hançerlenmiş sevdalar

Üşümüş gülüşler asılmış / dişlenmiş dudaklara

Bizim sokaklarda / adı yok barışın..

Ağır hantal elleriyle

Gözlerini yumruklayan emekçi

Yitik bir bilinçle Kırık bir dirençle

...Kaldırıyor başını güneşe

Bilinmez değildir hiç bir şey

El gövdede kaşınan yeri bilir ya

Bizim ellerimiz bize yasak...

Saçlarında parçalanan

Doğaya can verenler

Koparılmış kendi toprağından

Kendi barışından bir haber

Kölesi suskunluğun..

Şimdilerde

Yüzünü yitirmiş insanlar yürüyor

Kendi gögün den uzak uçurumlara

Umutları sürgün avuçlarında

Ve adına barış diyorlar

İnsanı kahreden

Bu duyarsız yaşamın.

Abdullah Oral

Mayıs 2002