Af dilemek

İnsanların bazen neden uçamadıklarını düşünüyorum. Bir insanın içinde madem ki bütün özellikler var, acaba bir insan niye uçamaz? Bence bir insanın uçamamasının nedeni onun yükleridir.

Bir insan yargılamalardan, öfkelerden, hatalardan, negatif olan bütün düşüncelerinden kurtulduğu zaman hafifliyor. Tabii ki uçmak burada mizah anlamında belki adına uçmak diyorum ama gerçekten ruhsal olarak özgürlüğe kavuşmanın tek yolu af dilemek. Bu, ben şimdiye kadar yaptığım tüm hatalardan af diliyorum demek değil. “Ben şu tarihte, şurada, söylediğim su sözden dolayı af diliyorum. Ben şu tarihte şurada şunun için af diliyorum” deyip gerçek anlamda hatalarımızı bulup af dilediğimiz zaman, gerçekten öyle bir anı yaşadığınız zaman Allahın bir anda sizi nasıl affettiğini ve bedeninizin nasıl hafiflediğini, enerjinizin nasıl arttığını, hayata nasıl daha olumlu baktığınızı, nasıl birdenbire herşey sizin karşınızda kolaylıkla elde edilebilir gibi göründüğünü farkediyorsunuz.

O yüzden bence hergün af dilemek gerekiyor. O günkü yaptıklarınızı gün içerisinde aklınıza getirip yaptığınız herşey için af diledikçe hafifliyorsunuz. Hatta insan af diledikçe zayıflıyor. Af diledikçe kilosu azalıyor.

Af dilemek böylesine muhteşem bir olgudur. Okumuş olduğum bir yazı kafama takılmıştı, peygamberimiz günde yetmiş kereden fazla Allahtan af dilermiş. Çünkü artık insanın evrimi ilerledikçe yaşamında öylesine toplu iğne başı kadar şeylere dikkat ediyor ki ve onlar da aman aynamda bir leke bulunmasın diye öylesine dikkatli davranıyorlar ki. Çünkü af dilemek için belirli bir zamanın gelmesini bekliyorlar. Yani o gün olsun ve yaptığı şeyler için, ufak tefek te olsa affını dilesin. Çünkü evrim ilerledikçe ince detayları farkediyoruz. İnce detaylarda gizli olan günahları farkediyoruz. Bunların affını dilemek muhteşem bir enerji verdiği için hani bu çok susuz kalmış bir insanın su içmesi gibi af dilemekte muhteşem güzel bir hadise. Doğrusu dünyanın en güzel beldelerine gitsem af dilemeyle değişmem.

Bir sonraki yazımızda görüşünceye kadar sevgiyle kalın.

Alahattin Öztekin