Afyonlaşmak istiyorum

Bugün bedenim ve ruhum daha bir durgun…

Huzursuzum, kaynağını kestiremediğim bir huzursuzluk… Yalnızım, yalnızlığıma yarenlik yapacak sevdiklerim uzakta… Ağlamak istiyorum ama boğazımda düğümleniyor bir şeyler.

Yapamıyorum, doya doya ağlamayı beceremiyorum…

Boynumu bükerek hapsettim tüm duygularımı… Güçlülük maskesi altında güçsüzlüğümle cebelleşiyorum, sevemiyorum hayatı ve insanları…

Kendi durumumla dalga geçtiğim de oluyor ve çevremdekilerin “helal olsun sana” sözleriyle kükresem de akşam olduğunda kendime soruyorum, “neden” diye? Neyin nedenini sorduğumu bilmesem de… Öylesine meşgul ediyorum zihnimi, başka meşguliyetlerim var olmadığından olsa gerek…

Kendini algılayamayan bir insanın başkasını algılaması doğru mudur, algılayamaz ki doğru olsun? Ben sadece özlemi algılıyorum ve ayrılık acısını tadıyorum.

Gözlerim çok uzaklarda, bir yerlerde gizemli bir edayla süzüyorum ufukları… Hayal ettiğim tek bir şey var, imkânsız olduğunu biliyorum ve avutmuyorum kendimi… Gerçeklerle yaşamayı hedefledim çok önceleri… Fazla gerçekçi olmak ne kadar mantıklıysa…

Bazen insan afyon almış olmak istiyor. Duygularını düşüncelerini hatırlamamak adına… Nedir afyon? Uyuşturan bir madde… Ama ben duygu ve düşüncelerimin afyonlaşmasını istiyorum, kaçmak istiyorum beni esir eden boşluktan. Hayatın ya da hayattan sonra var olduğu söylenen yaşamın doğruluğuna hapsolmak istiyorum. Hedefsiz yaşamak ve sonunda kara toprakta kalmak insan doğasında var olan edebileşmek güdüsüne ters…

İnsan, üstün bir varlıksa dünyada var olan hayvanlardan o zaman onu bekleyen ikinci bir hayat muhakkak olmalı… Olmalı mı acaba? Olsa ne olur, olmasa ne olur? Bu dünyada hakkıyla yaşayamadıktan sonra cennetmiş, cehennemmiş ne fark eder?