Ağaç kendi gölgesinde uyur

Uçsuz bucaksız uzanır bozkır
Ne bir ağaç görülür ne orman
Uzar gider diz boyu sarı çayır
İçinde At’lar oynar koşar aygır 

Kel tepenin üstünde çatal meşe
Meydan okur yaz kış Güneş’e
Hiç kimse gölgesine gelip girmez
Kendi gölgesinde kendi uyur meşe 

Ne kapısı ne de bacası var
Kireç badanalı köhne duvar
Tezek yanar tandır içinde
Göz gözü görmez duman var 

Üstüne siner ağır is kokusu
İçine doğar yokluk ve açlık korkusu
Bir de kar yağarsa dam başına
O zaman harap halleri doğrusu 

Bakınca uzaktan beşeri varlık
Sürer gider ağalık beylik
Her zaman onun dediği dedik
Değeri hiç yok bitmiş insanlık 

Kara yazılmış Karayazı’da yazı
Kış gelince buz tutar Aras’ın yüzü
Ne bahar görürsün ne de güzü
Kara bakar insanların kara gözü 

Rüzgâr sesiz Hayal denizi durgun
Güneş erken doğacak belki bir gün
Bozkır balta girmemiş orman olacak
Ağaç kendi gölgesinde uykuya dalacak… 

Manisa/28.04.2011