Ağaç sevmeyen insanı sevemez...

Çocukluğumda diktiğim ceviz, incir, elma ağaçlarını gördüğümde her biri mutluluk kaynağım olurlar. Memleketime gittiğimde onları görmeden dönemem geriye, bir şeyler eksik kalır. Benimle birlikte büyüyen o ağaçları çocuklarım gibi severim.

Ağaçsız dünya nefessiz kalmak gibidir benim için. Gölgesinde serinlediğim, ürettiği oksijen ile nefes aldığım, onsuz hiçbir şeyin güzel olamayacağını düşündüğüm bir sevdadır.

İnsanı insan yapan değerler ağaç sevgisi olmadan eksik kalır. Sevgiyle düşler kurarken sırtımızı yasladığımız sığınaktır bir bakıma. Belki ilk aşk öpücüğünü onun altında paylaştık kim bilir. Bu gün çocuklarımızla gölgesinde eski günleri yad edeceğimiz ormanlarımız yanıyor, yakılıyor…

Ağaç sevmeyen insan sevemez, geleceğe düşmandır. Yağmura, oksijene, düşlere düşmandır. Yok olan sadece ormanlarımız değil geçmişimiz, geleceğimizdir. Hoyratça tükettiğimiz, betonlaştırdığımız, yok ettiğimiz dünya artık tükeniyor. Küresel ısınmanın geldiği boyut ortada…

Aymazın biri camdan savurur sigarasını orman yanar.

Piknik yapıp ailesiyle hoş vakit geçiren adam ateşi söndürmez , yine yanar.

Sarhoşun biri içtiği şiseyi atıp kırar ve cam parçaları mercek gibi toplar güneş ışığını, orman yanar. Anız yakarlar yok olur güzelim ormanlar.. Ağaç sevmeyen insan sevemez, ülkesini sevemez, geçmişini sevmez, geleceğini sevmez…

Sevgisiz topraklarda ağaçlar küser, yaşamaz. Ağacı seviyorsan, gölgesinde kurulan düşleri seveceksin, umudu, insanlığı seveceksin ki: çoğalsın ağaçlar orman olsun, insan olsun…

*Fotoğraf Karabük Orman İşletmesi Sitesinden.