Ağaç yaşken şekillenir!

Eski resimleri karıştırırken çıkıverdi bu resim karşıma. O zamanlardan belliymiş ayaklarımın yere basmayacağı. Şimdilerde biri beni böyle tutup kaldırabilse keşke diye çok iç geçiriyorum aslında.

Çocukluk işte, elden ele gezinirken umurumda mı ki dünya. Bu resmi ne zaman görsem babamın çocukluk arkadaşı Engin abi geliyor aklıma. Son gördüğümde bu resimdeki halinden çok farklıydı. Çok bir huzurlu olduğu söylenemez ama gözlerinin içi gülüyordu beni gördüğünde. Tıpkı bu resimde olduğu gibi. Ne kadar eski resim varsa neden baktığımızda eskisi gibi kalmaz ki hiçbirşey. Hadi Engin abi'nin yaşlılığını bir kenara attım, yüzünde ki tebessümde bana kalmış olsun, bu resimde ki mutluluğu her daim olsa olmazmıydı sanki...

Neden herzaman geçmişteki mutluluklar kalıcı olmaz ki sanki... Yüzümüzün değişmesi yetmez mi hayata da, inadına değiştirir bizi. Yoksa biz mi kendimizi demeliyim.

Bu resme baktığımda Engin Abi'nin mutluluğu bir yana, benim şaşkınlığım da dikkatimi çekiyor. Ağaç yaşken ağilir derler ya hani. O hesap işte benimkisi. O zamanlardan belliymiş ayaklarımın yere basmayacağı, belliymiş hayata hep şaşkın gözlerle bakıcağım sanki. Şaşırtıyor bu hayat beni, yaşanılan hayatlar şaşırtıyor ve hiç ayaklarım yere basmıyor. Sanki yere bastığımda büyü bozulacak ve bende şaşırılacak bir hayat yaşıcakmışım gibi geliyor. Keşke insan hayatında hep onu kaldırıp ensesinden, çamura basmasını engelliyecek bir güç olsa. İnsan çamur gördüğünde bir anlık bir sıçrama ile düşüşünde çamuru daha çok sıçratmasa üzerine...

Şimdilerde, aklımın bir köşesinde ayaklarımın yere basmamasından duyduğum memnuniyet dolanıyor. Bir türlü dönüpte köşeyi yere düşmüyor. Allah düşürmesin...