Ağır Yüktür Ölüm

Yağmurlu bir sabaha uyandım, eve sığamadığımız günler olur ya işte öyle... Kendimi sokağa attım. İnceden yağan yağmur gözyaşlarım ve ben kardeş kardeş yürüdük bir süre...sonra usulca yere oturdum, toprak taş kadar soğuk ve ıslak içim kadar sıcaktı. Bir süre gelip geçenlere baktım boş boş ....Ne kadar Zaman geçti bilmiyorum ama farkettiğim şey sanki bedenim aklım kocaman bir yürek olmuş şimdi toprağa bedenlerini teslim etmiş ruhları hep benimle olan sevdiklerime bakıyor.

Ağır yüktür ölüm, öylece bir kenarda indirip gidemiyeceğin, indirmek istemiyeceğin... dile de getiremezsin, acının hafifliyeceğinden unutmaktan bile korktuğun olur bazen. Ölümler karşısında konuşamamanın sessizliğimin sebebi bundandır işte. Büyük acılar yaşamayanların çığlıkları büyük oluyor. Kolayca söze dökebiliyorlar. Ben toprağa dokunuyorum.