Ağıtlarla yaşamak

I

Direnmiş, yakılmış bir kent

Yaşlanmış, yüzü kırış kırış

Sancılı, acılı bir kral!

Kölelerin

Bereketin kilidi belinde

Yelesine tutunmuş bir aslanın

Bakıyor bana

Belli ki çok yorulmuş

Susamış!

Eskilerin eskisi

Sümer’e denk Mısır’dan mı?

Asur, Fenike, Hitit ya da İskit mi?

Alnındaki her çizgi

Bir kılıçtan keskin mi?

İşte

Tiranlar zalimler

Semirerek

Başkoyarak

Uzaklardan geliyor

Başlıyor beklenen çapul

Ceplerinde nifak bombaları

Kıyım üstüne kıyım

Demir, altın

Şehvet, kin!

Ellerde kılıç, kargı

Ötelerde açlık

Göç üstüne göç

Zulüm, savaş

Büyü, korku!

İktidar sarhoşluğu

Sarılmış yakalara

Bu ne öfke

Bu ne kin

Af yok

Sabır yok

İncelik

İnmiyor yere!

II

Yesemek’te kükrüyor arslanlar

Ustanın her çekici bin para

Asativadaya yakılmış

Pyramus kapkara akıyor

Gurgum Asur’a teslim

Azzi Hayasa yakıp yıkıyor

Doğruluk yok

And yok

Söz yok

Ahlâksızlık

Haksızlık diz boyu!

III

Seyhan, Ceyhan

Dicle, Fırat

Yeşilırmak

Nil, Menderes

Ayrı ayrı ağıtların esiri

Kim kime yalvarıyor

Paylaşılan da ne?

IV

Asur, barış dinlemiyor

Hırçın komşu

Güçlü tüccar

Düşmüş yollara

Yine göz dikmiş altına, gümüşe!

Hurri Mitanni yağız atlar peşinde

Seyisler, okçular savaşa hazır

Tekerlekler çemberleniyor sıkıca!

İşçiler, tayfalar, süvariler

Köleler, kadınlar, çocuklar, sefiller

Göçmen ustalar

Demirciler

Nil’in suyuna dayamışlar ağızlarını

Nil suyunda saklı zehir!

Her şeyi paylaştıran, putlaştıran

Firavunlar, yargıçlar

Yardakçılar

Ey günübirlikçiler

Zulmün ilk elebaşları

Acı savaşın elçileri

Hitit’in yaman düşmanları

Fırat'tan Dicle'den utanmadan

Zalimlerin önünde başeğenler

Sırıtarak

Evleri yakıp yıkanlar

Bilmezsiniz

Bilemezsiniz artık!

Onlar ki

Hattiler’in kanatlı atlarına biner

Yüreklerinde doğruluk

Sözü ne güzel yazarlardı!

(Ankara 2003)