Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

25 Kasım '16

 
Kategori
Anılar
 

Ağladığıma üzülme anne

Ağladığıma üzülme anne
 

yorgunkalemim


Bir sendin beni anlayan, üzüldüğümde üzülen, sıkıldığım da, yalnızlığım da ''SEVGİYLE'' elimi tutan, sabahlara kadar sohbet eden, beni her halimle seven bir tek sendin annem.

Ağladım duydun mu anne? Bilirim duymuşsundur, şu oğlunun sıradan, saçma gözyaşlarını, hissetmişsindir ruhunda... Hiç kimseye kendimi anlatamadım anne, herkesi dost bilip yanıldım...

Bir senin ''SEVGİN'' dostluğun anlamlıydı, her şeyimi sana anlatırdım anne... Ya şimdi sevdiğin oğlun öyle yalnız ki, sımsıkı sarılanda yok. O yüzden acele eder oldum yanına gelmek için, son günlerinde yanında olamadım belki ama yanında olsaydım, sarılırdın en azından... Ağlardım saatlerce boynuna sarılıp... Sana faydam olmadı ama küçücük bir ziyaretim olsa da mutlu olman için, yeterli olurdu bilirim...

Canımsın annem;

Herkesten daha değerliydin benim için. Dayanamazdım ne ablamın, ne abilerimin, ne de başkalarının seni kırmasına... Kendimin bile kırmasına dayanamazdım… Rüyamda gördüm seni birkaç gün önce, bir pazar kahvaltısında beraberdik… O kadar ağladım ki bilemezsin. Kaç gündür rüyanın etkisinde gecelerim, hüzünlere bıraktı yerini. Uyuyamaz oldum, rüya dahi olsa seni tekrar görmek ne kadar mutlu etti beni. Öyle özlüyorum ki, uyumaya başlayacağım her an seni görebilmek için kapatıyorum gözlerimi... Yokluğuna dayanamıyorum anne...

Hani hep derdin bana “sen zaten uzaklarda büyüdüm yavrum, hep ayrılığın acıların adamı oldun oğlum... Ben ölsem de, ayrılıkta olsa yokluğumu hissetmezsin, eksikliğim fark edilmez” dediğinde kızardım her seferinde… Bu yüzden anne yokluğun zor gelmez sanırdın, ama senin yokluğuna, eksikliğine dayanamıyorum şimdi…

Çok üzdüm seni anne hakkını helal et... Sık, sık ziyaret edemedim seni, arayamadım seni. Uzaklarda olsam da hissettin acılarımı, kırgınlıklarımı. Üzüldün yalnız bıraktık seni anne... Hakkını helal et nankörlük ettik. Hani en son İstanbul’a geldiğinde bende kalışında, bilmiyordum son sohbetimizin olduğunu ağlayarak boynuna sarılmıştım sımsıkı, ağlamıştık saatlerce. Şimdi ise seni çok iyi anlıyorum anne yanımdaydın ama değerini bilmiyordum değil mi? Bazen hayatın zorluklarına yenik düşüyordum affet…

Çok yorgunum, yanılgılar içerisindeyim anne... Yanlış insanlar, yanlış yüzler, sahte sevgiler, bezgin, bitkin bir yıldır karamsarlık tablosu oluşturmuş bir haldeyim, dertliyim; dermanım bir tek ''SEVGİ'' belki de, ama suskunum işte… Ben daha önemliydim senin için, sevginde bencillik yapmadın. Ben daha farklıydım değil mi anne? En çok beni severdin… Hep böyle dediğinde kızardı kardeşlerim, ama bilirim ki sen hiç birimizi ayırmazdın…

Bugün pazar çok özledim seni anne;

Sevdiğim dediğim bazı dostlarım, arkadaşlarım, can dediklerim yalan oldu gitti...  Omuzlarıma bir ton yük, yüreğime hüzünler bırakarak gittiler… Sevdiklerine kendinden fazla değer verme derdin ya, şimdi sen yoksun, işte bu yüzden anlatamadım kendimi sana, söyleyemedim kalabalık içindeki yalnızlığıma… Yine kendimden fazla değer verdim sevdiklerime. Yine acı çeken ben oldum… Hayat hep hüzünle dolup, üzülsem de önemli değil… Bana hep ''SEVGİYLE'' yaşamayı öğrettin... Gözyaşlarımı silen sadece sen olsan da...  Annem mekânın cennet, ruhun huzur içinde olsun. Bana bıraktığın çok değerli mirası menfaat gözetmeden ''SEVGİYİ'' yarınlara gururla taşıyacağım canım annem...

Yorgun Kalemim

 
Toplam blog
: 464
: 208
Kayıt tarihi
: 02.11.16
 
 

Merhaba Sevgili Okurlarım; Kendimden bahsetmek istiyorum. 1954 yılında Karamanın Esentepe köyünde..