Ağlama değmez hayat...

Yaklaşık 30 yaşımdayım. Yaklaşık diyorum, çünkü bu yaşlardaki hiçbir kadın kendi yaşını tam olarak söylemez. 29, 5 en ideal yaştır bize göre. Çünkü 30 demek yaşlanmaya yaklaşmak demektir. Halbuki neden korkarız ki yaşlanmaktan? Yoksa korkumuz ölüm müdür? Nihayetinde bir gün o yolculuğa da çıkmayacak mıyız?
Neyse.. Bu yaşlarda normal sanırım bu kadar bunalım. 30 yaşımdayım ve daha geçen hafta anladım hayatla ilgili bazı gerçekleri. Daha geçen hafta anladım hayatın sizi yalnız ve kimsesiz yakalamasıyla atağa geçtiğini. Önce bakıyor hayat size. Mutsuz musunuz? Evet.. Demek ki sizi biraz daha üzebilir. Demek ki pençelerini çıakrtıp, kalbinizin tam ortasına daldırabilir üzüntü ve kederi. Sonra da karşınıza geçp keyifli keyifli eserini izler. Çok yaşadım ben bunları çok..

Taa ki geçen haftaya kadar. Önce erkek arkadaşımla olan arkadaşlığım bitti. Üzüldüm. Hayat devreye girer girmez, işle ilgili sorunlar başladı. Çok önemli değildi belki ama yine üzüldüm. Bunu gören hayat bu kadarla kalmadı. Hayatımda değer verdiğim insanlardan birini aldı. Üzüldüm hatta kahroldum.. İşte ondan sonra farkettim hayatın biz üzüntülü olduğumuz sürece bizimle eğlendiğini. Yapılacak tek şey vardı. Hayat benimle dalga geçecekse biraz daha uğraşmalıydı. Bu kadar pes edemezdim. Ben hayatımda hiç pes etmedim. Yine etmeyecektim.
ve 2 hafta geçti üzerinden. Şimdi ben hayatla dalga geçiyorum. Nasıl mı? Beni üzmeye mi çalışıyor? Vurdumduymazlık kalkanımı çalıştırıyorum. Bunu en sevdiğim insanı kullanarak yapıyor belki. Ama ben kalkanım açık olduğu sürece güvendeyim. Belki bu etrafımdaki insanlar tarafından duygusuzluk olarak algılanıyor. Ama hayatta kalmak ve hayatla mücadele etmek için duygusuz olmak gerekiyorsa, bunu başarmalıyız. Çünkü bizim üzüldüğümüz kadar bizim üzüldüğümüz insanlar üzülmüyorlar. Hayat hiçbir şeye değmiyor.
Beni ablanız, kardeşiniz olarak görün ve sözümü iyice düşünün. Hak vereceğinizi biliyorum.
Sevgiyle...