Ağlayan Ankaraydı Nisanda ben değil

Nisan bir başka sevindirir beni.

Her şeyden hoşnudumdur nisan günlerinde.

Güneş damarlarımdaki kanla beraber umutlarımı da ısıtır.

Aynaya daha bir sevecen bakarım, saçımdaki aklar yaşlandığımın nişanesi olmaktan çıkar.

Ayaklarım basamakları zorlanmadan aşar.

Başımda sert kış rüzgârları yerine, hafice kavak yelleri esmeye başlar.

Göçen kuşlarla uçan hayallerimin geri dönüş mevsimidir nisan.

Nisan Ankara’da dinmez yağmurların, yeşeren umutların, damarlara yürüyen can sularının mevsimidir.

Bir bardak sıcak çayı yudumlarken adı duyulmamış bir sabahçı kahvehanesinde gözyaşlarının sel olup akmasıdır.

Yeni açan bir çiçektir nisan, daha önce yaşanmamış hazların akla birden düşmesidir.

Genç bir kızın saçarlındaki ışıltı, yâda benim gözümdeki iki damla yaştır nisan.

“Ağlayan ben değildim,

Ankaraydı ardından gözyaşı döken.

Sen bana veda etmedin ki,

Boşuna biliyorum bu sitem...

Bir tren çığlığı ayrılık koyamaz aramıza.”

Nisan bir başka gelir Ankara’ya; Çağıl çağıl bahar yada bin bir umutla.

Ve ağlar benim yerime asırlık çınarlar.

Nisan bir başka gelir Ankara’ya.