Agresif miyim? Küfür mü ediyorum? AKP’li miyim?

Arkadaşlarım bile bana kızmaya başladı artık. Hep siyaset yazıyorsun, sert bir üslup kullanıyorsun, çok agresifsin, kendini hedef haline getiriyorsun, AKP’li değilsin ama öyle bir izlenim yaratıyorsun falan diye uyarıyorlar. Haksız değiller: “Anlattığın kadar değil, anlaşılabildiğin kadarsın”... Bu durumda üslubumun nedenini ve siyasi konumumu net bir biçimde açıklamak zorunlu hale geldi.

Siyasetle uğraşmayı da siyasi konularda blog yazmayı aslında hiç istemiyorum. Hem ben o kadar hevesli değilim hem de siyaset ya da haber kategorisinde yazmam yazılarımı takip edip okuyan birçok arkadaşımı benden uzaklaştırıyor. Kimi görüşlerime katılmadığı, kimi de siyasi konularla ilgilenmek istemediği için bu konulardaki yazılarımı açmıyor bile. Okusa da yorum yazmaktan kaçınıyor. Arada kalıyor, taraf gibi görünmek istemiyor.

Ama siyaset öyle bir şey ki, siz ondan kaçmaya çalışsanız da o sizi mutlaka bir şekilde buluyor. Çünkü siyaset alanında olan biten her şey herkesi bir şekilde ilgilendiriyor, hayatınızı bir tarafından etkiliyor. Siz karışmak istemeseniz bile biri gelip görüşünü açıklıyor, propaganda yapıyor, kendinizi yakın hissettiğiniz bir çevreye, düşünceye saldırabiliyor. Gazete köşelerine çöreklenmiş “yazar” kisvesindeki bazı adamlar ikide bir size “bidon kafalı”, “geri zekalı”, “satılmış” diye güzellemeler döşenebiliyor. Evinizde oturmuş televizyon izlerken bir hanımefendi, “dağdaki çobanla benim oyum neden eşit, o benim kadar onurlu mu?” diye sorabiliyor

(Şu, “dağdaki çoban” lafını üzerime alınmakta ve kızmakta haksız değilim. Dedelerim çobandı. Hiçbir seçimde de kimseden makarna falan almadan kendilerini hangi partiye yakın hissediyorsa gidip oylarını kullanırlardı. İkincisi, bir kere bu lafa benden önce ulusalcı Türklerin itiraz etmesi gerekiyor. Malum, bu ülkeye Orta Asya’dan gelip yerleşen Türk boylarının hepsi göçebe/çobandı. Yani eğer Türk kökenliysek hepimiz bir anlamda çobanların torunlarıyız.)

Bütün bunların üstüne de üyesi olduğunuz blogda birilerinin o “dağdaki çoban” yaklaşımını haklı bulduğunu okuyorsunuz. Beğenelim beğenmeyelim, bu ülkede seçmenlerin önemli bir çoğunluğunun oyunu alıp hükümeti kurmuş bir partinin ve onun seçmenlerinin aleyhinde aşağılayıcı nitelikte yazılar çıktığını görüyorsunuz. Öyle bir iki tane de değil... Özellikle haber kategorisini parsellemiş birkaç kişi guguklu saatin kuşunun saat başlarında kafasını uzatıp “gu-guk! gu-guk!” sesi çıkarması gibi, her saat bir blog girip bize AKP’nin ne kadar kötü olduğunu hatırlatma gereği duyuyor.

Bre insaf, iki bin küsur blog yazıyorsun bunun yarısından fazlasında bir partiyi ve ona oy verenleri konu alıyorsun, hep karalama, hep aşağılama... Durmuş saat bile günde iki defa doğru zamanı gösterir. Bu partinin beş buçuk yıldır bir tane dahi mi olumlu icraatı yok? Mesela beşikteki bebekten doksanlık ihtiyara kadar, her Türkiye Cumhuriyeti vatandaşının cebinden en az yüz elli dolar çalınmasına neden olan İmarbank soygununa bu adamlar son vermedi mi? İmarbank’ın sahiplerinin bu soygunlarından hepsinin haberi olduğu halde AKP’den önceki hükümetlerin hangisi müdahale etme cesaretini ve basiretini gösterebildi? Yoksa hırsızlar, dolandırıcılar sizi hiç ilgilendirmiyor mu?

Onu bir yana koyalım; ülkede Cumhuriyet tarihinin en önemli polis operasyonu gerçekleşiyor. Sızan bilgiler operasyonun zamanında Sovyetler Birliği’ne karşı tüm NATO ülkelerinde kurulup sosyalist kampın çöküşünden sonra işlevini kaybettiği için tasfiye edilen “Gladio”, ya da “kontrgerilla” örgütlenmesinin Türkiye kanadına yönelik olduğuna işaret ediyor. Yine o bilgi kırıntılarından gözaltına alınan ya da daha önce tutuklanan kişilerin bazı olaylar ve kişilerle ilgili çok ilginç bağlantılarını öğreniyorsunuz. Üstelik duyduklarınız bu ülkede siyasetle ilgilenenler için yeni bir şey değil. Varlığı bilinen, karanlık eylemleri tahmin edilen ama kalın dokunulmazlık zırhı içinde çalıştığı için hakkında fazla bir şey belgelendirilip yazılamayan bir örgütlenme tarihte ilk defa ciddi bir soruşturmaya konu oluyor (Bunun ilk ayağı Susurluk’ta ortaya çıkmıştı ama o zaman üzerine gidilmedi). Ben de oturup bu konu üzerine bir şeyler yazdım. Karanlıkta kalmış bazı olayları, adları o olaylarla anılan kişileri alt alta sıralayıp bu ilginç ilişkilere dikkat çekmek istedim. Hüküm vermedim, yorum yapmadım. Soru sordum. Şu şu olayları hatırlayıp üzerinde biraz düşünelim dedim. Yazarken de MB’de kimseyi muhatap almadım. Amacım burada polemik yaratmak değildi.

Ancak o blogum yayına çıkar çıkmaz yoğun bir saldırıya uğradım. Fikirlerimi çürütmeye değil, şahsıma yönelik yorumlar, beni hedef alan karşı yazılar, o sekizinci sınıf kompozisyon ödevi kalitesindeki sakalet örneği yazılara Tanrı kelamı muamelesi yapan, her kelimesinden yağ damlayan destek yorumları, yorumlarda bana yönelik “tokat” imaları gırla gitti. Dost bildiğim, en ufak bir zararımın dokunmadığı bir blog üyesinden, “tribünlere oynuyorsun”, “fikirlerin orjinal değil”, “senin bloglarının çok okunması yüzünden benim bloglarımın değeri anlaşılmıyor” gibi dumur ötesi yorumlar aldım. Kimi beni hidayete çağırdı, kimi kendisinin yanında saf tutmaya... Kimi ders vermeye kalktı, kimi meydan okudu, kimi yüzüme bayrak salladı. Bloglarıma tarafsız yorumlar yazan bazı üyelere baskı yapıp bana gönderdikleri yorumları sildirmek için uğraşan kişiler olduğunu öğrendim. Oturup bunlara usulünce ve herkese kendi anladığı dilden cevap verince daha da sert bir tepkiyle karşılaştım.

Düşüncelerime karşı tez üretme, insanları o tezlere ikna etme çabası yok. Sadece daha güçlü naralar atma, savaş tamtamlarının ritmini daha da arttırma çabası var. Bir tek şey öne sürülüyor: “Ya bizdensin, ya onlardan”, “onları eleştirmediğine göre sen de onlardansın!”... Bu zihniyete göre her şey siyah-beyaz ve ülkede birbirini boğazlaması gereken iki düşman kamp var; olan biten her şey de bir ölüm kalım mücadelesinden ibaret... Ülke işgal edilmiş ve (acaba güçlü ordumuz ne yapıyordu o sırada?) şimdi işgalciye karşı savaşılması gerekiyor!!! Tam bir akıl tutulması tablosu*...

Bu ruh halinden rahatsız oluyorum. Dilimin döndüğünce “ortak değerler”, “genel doğrular” bildiğim şeyleri hatırlatmaya çalışıyorum. Ama bu toplumun yavaş yavaş o değerlerden uzaklaştığını görüyorum. Mesela en yakın arkadaşlarımdan birinin habire “dağdaki çobanın oyu neden benimkiyle eşit?” gafını yapan hatun kişiyi savunmaya çalıştığını görüyorum. Sanki Aysun Hanımın kendini savunacak koskoca bir tv programı yokmuş, sanki o çobanların hepsinin birer tv kanalı, birer gazetesi varmış gibi... Sövülene değil, sövene sahip çıkma, ezilenin değil ezenin yanında yer alma çabası...

Bunları gördükçe bu ülkede yaşayan insanların ayaklarının altındaki ortak zeminin kaymaya başladığını, kimsenin kimseyle konuşabilecek bir şeyinin kalmadığını hissediyorum. Bu durum beni hem endişelendiriyor hem de hayatım boyunca bu ülkede benzeri kısır çekişmeleri yaşamanın yıpratıcı etkisiyle zaman zaman ben de asabileşiyorum. Üslubumun sertliğinde bu bıktırıcı “deja vu” duygusunun etkisi büyük... Ama kimseye küfür/hakaret etmiyorum. Bazen sivri kelimeler seçiyorum o kadar...

....

Not: Yazı uzadı ve AKP’li olup olmadığımı ya da zaman zaman niçin onu savunur duruma düştüğümü anlatmaya yer kalmadı. Onu da sonraki blogumda anlatıp şu siyaset konusundan biraz uzaklaşayım.

* Bu ruh halinin tasviri için Serdar Turgut’un aşağıdaki linkteki yazısını okumanızı önemle rica ederim. Yazıda benim burada anlatmaya çalıştığım şeylerin güzel bir özetini göreceksiniz. Fikirlerimin orijinal olup olmadığını merak edenler Serdar Turgut’un yazısıyla benim yazılarımın tarihlerini karşılaştırabilirler.

http://www.aksam.com.tr/yazar.asp?a=113647,10,104

Resim: http://switchbladeserenade.deviantart.com/art/The-Horror-60600574