Ağrı...

Dünyanın en can sıkıcı şeyidir ağrı. Yaptıklarınızın cezasını vücudunuzla ödediğiniz tuhaf bir bedeldir. Bir nokta ya da bölgede kendini belli etmesinden ziyade, hissettirdikleridir asıl can sıkıcı olan.

Bütün bir hafta sonumu zehreden ağrım sırtımda gösterdi kendini. İlk zamanları çok da zorlamasa da ilerledikçe hareketlerimi kısıtlamaya başlayınca, küçük çaplı bir işkence yaşattı bana. Esnememi, gerinmemi ve hapşırmamı engelledikçe hayatım kâbusa dönüştü. Özellikle Pazar günü tüm gün beni zorlasa da, şimdi daha iyiyim.

Hayatım boyunca hasta olmaktan çok korkmadım ama hasta olduğum zamandaki psikolojim beni her zaman çok yıprattı. Hastalığın vermiş olduğu acizlik duygusu, sürekli ağlamama neden oldu. Ağlamaktan hiç gocunmayan ben, bunu sanki yaşadığım rahatsızlığa bağlı gibi düşünmelerinden hep sakındım. Ama bunu engellemek pek de mümkün olamadı.

Anlık ağrıları çok ama genel itibariyle sağlıklı olan biriyimdir aslında. Ağrılarımın genelinin de neden kaynaklandığını az çok bilirim. Bunun nedeni de bir zamanlar bir dostumun bana anlattıklarıdır. ‘Eğer omuzların ağrıyorsa, hayattan çok şeyi yüklenmişsin’ der; ‘Kollarında bir ağrı hissediyorsan da uzun zamandır birine içten sarılmamışsın’ der. O dönemler geçirdiğim ciddi rahatsızlığın sebebini sorduğumda da bana demişti ki ‘saklama artık kendini, kızdıysan kız, üzüldüysen üzül, bağıracaksan bağır, ama yeter ki göster hissettiklerini’ demişti. Çok acayip biriydi. Şimdi arayamamanın verdiği utançla hiç arayamaz oldum onu. Ama ne zaman ciddi bir ağrım olsa, nedenini sorgulasam kendimde o gelir aklıma. Ağrı arkadaşım diyesim gelir ona. Şimdi biliyorum ki bu ağrımın sebebi içime attıklarım. Yok saymaya başladığım şeyler içimde birikti ve cereyanda kalmakla giren batarlar şeklinde gösterdi kendini. Olsun göstersin, yaşamam gerekiyorsa da yaşarım. Yeter ki öğretsin ve göstersin bana.

Ben biliyorum ki nedensiz hiç bir şey yok bu dünyada.