Ah benim güzel ülkemin insanları

Evet, benim güzel ülkemin insanları nelere layık değildir ki? O denli eli bol, saf ve temiz yüreğe sahip olan insanlarımız, maalesef ki hayatın getirdikleri içerisinde bu güzel özelliklerini yitirmektedirler. Eski günlerin samimiyetinden, yardımlaşma duygularından inanınz ki gittikçe uzaklaşıyoruz. Halbuki böyle mi olmalıydı? Asla!

Amerika'da bulunan bir yakınımın çok güzel bir tespiti vardı yıllar önce görüştüğümüzde. Türkiye'min kahvehanelerindeki o güzel sohbetleri özledim derdi. Bu konuşmasından her şey son derece açık bir şekilde görülüyor ki, her yönüyle gelişmiş dünyanın en ileri bir ülkesinde dahi, ülkemize özgü bu samimiyet duygularını bulabilmek mümkün değil.

Peki günümüzde durum? İşte burası acı ama gerçek ki, bizde de artık o eski günleri yakalamak sanırım pek mümkün görülmüyor. Niçin mi? Çünkü insanlarımız kötü yönetilmenin bedelini, o eski samimiyet duygularından uzaklaşmak suretiyle ödüyorlar.

İnsanlarımız artık bir çayı ısmarlamayı bile bütçelerini düşünerek istemiyorlar. Haklı değiller mi? Bence yerden göğe kadar haklıdırlar. Yapılan açıklamalara bakarsanız açlık sınırı veya yoksulluk sınırı almış başını gitmiş. Bunun karşılığında, çalışanlarımız veya emeklilerimiz ne alıyorlar? İnsanlarımız söz konusu sınırı yakalayamamışlar ki, bir dostunu, bir arkadaşını gördüğünde çay ısmarlayabilsin... O da en iyisini yapıyor. Yani görmezden geliyorlar.

Bence bu saf ve temiz yürekli insanlar asla durumlarından utanarak dostlarını, arkadaşlarını görmezden gelmemeli. Açıkça durumunu söyleyebilmeli ve dertleşebilmeli. Çünkü dostluklar ve arkadaşlıklar kolay oluşmuyor.

Çünkü utanmaları gerekenler, onlar değil, onları bu duruma düşürenlerdir...