Ah keşke!

Ah keşke! kendi hayatımı yaşayabilme,

Cesaretini bir kere gösterebilseydim…

Son nefesinde sakın pişmanlık duymayasın;

İstediğin hayat sana bön bön bakarkene,

Başkalarının hayalini niye yaşarsın…

Ah keşke! o kadar çok işkoliğe bağlanıp,

Aşkımı, sevdiklerimi ihmal etmeseydim…

Son nefesinde sakın pişmanlık duymayasın;

Aşkın sevgisiyle beslenerek çoğalmayıp,

Mal - mülk, para ve hırs peşinde niye koşarsın…

Ah keşke! “ortam bozulmasın, kim ne der” diye,

Duygularımı hep içime akıtmasaydım…

Son nefesinde sakın pişmanlık duymayasın;

Cesareti toplayıp yüzüne söylesene,

Küsen küssün! niye için- dışın bir olmasın…

Ah keşke! şu kahpe düzenin çarkına kanıp,

Arkadaşları dostlarımı unutmasaydım…

Son nefesinde sakın pişmanlık duymayasın;

“Elimde fener bir dost ararıma” inanıp,

Eski tatları özleyip niye bulamazsın…

Ah keşke! daha , en çok daha mutlu olmama,

Bir kez olsun, sadece bir kez, izin verseydim…

Son nefesinde sakın pişmanlık duymayasın;

Mutluluğu keşfetmeye geldik bu hayata,

Açlık ve sefalete niye mahkum kalasın…

Vallah billah! İster inan, isterse inanma!

Ölüm döşeğinde, muhtemel son nefesinde,

Son pişmanlık duyup, ah keşke! dememek için,

Kır zincirlerini, özgür ve mutlu yaşa,

Söz ver! kendin ol yeter! az kaldı kurtuluşa…

(ABBA: 26 Ağustos 2015. Sıcak bir yaz günü.  Keşke! Ah keşkelerimiz hiç olmasaydı…)