Ah Keşke Bir Sihirli Değneğim Olsa!!!

Bugünlerde çok fazla blog yazar oldum…

Ama ne bileyim bazı gelişmeler beni çok mu etkiliyor!

Aslında çok duygusal değilimdir, ya da duygusalım da ben beni mi tanımıyorum!

Neyse…

Yine aynı konu üzerinde duracağım…

Hani şu Cumhurbaşkanımızla sanatçılarımızın neden oldukları polemik!

Aslında değineceğim konu, sosyal medyada kullandığımız dil ve sahip olduğumuz duygu ve düşünceler…

Şöyle tanınmış, ünlü kişilerin hesaplarında gezinirken, Sayın Metin Akpınar ile Sayın Müjdat Gezen hakkında yapılan paylaşımları gördüm. Yani, ünlü kişiler, bu son yaşanan gelişme akabinde sanatçılarımıza olan duyarlılıkları doğrultusunda resimli paylaşımlar yapmışlar.

Ama, inanılacak gibi değil. Gerçekten de bizim toplumca bir rehabilitasyona ihtiyacımız var. Kullanılan dili ve üslûbu bir görseniz… Klavyelerden nefret akıyor, klavyelerden kin akıyor.

Birbirlerini aşağılayanlar mı, birbirlerine “anayasa” dersleri verenler mi, kimin zekasının daha parlak olduğunu ispata çalışanlar mı…

Şöyle bir bakıyorum da… Gerçekten de çok gereksiz şeylerle mi meşgul oluyorum? Acaba, birkaç yazıdır kalem oynattığım hususlar benim haddime değil mi? Yoksa, aman bana ne ya, deyip geçip gitmeli miyim!

Gerçekten de umarsız mı olmam gerekir? Üzülüyorum, ülkem adına kederleniyorum… Elimde değil. Gerçekten de “boş” işlerle mi uğraşıyorum, banane mi demeliyim?

Değerli okurlar, bilemiyorum ama toplumun psikolojisi hiç iyi değil.

* * *

Sosyolog değilim…

Psikolog değilim…

Siyasetbilimci değilim…

Elim ve dimağım yettiğince, bir şeyler çiziktirmeye çabalıyorum.

Ama, olmuyor, yine de bir şeyler yanlış gidiyor.

Tabii ki küçücük dünyalarımızda, koskoca ülkeleri ve devletleri düzeltecek ve değiştirecek değiliz.

Ama, neden tahammül eşiğimiz ve aklıselim tutumlarımız yok denecek seviyeye geldi.

Yahu koskoca toplum birbirinden nefret eder hâle getirildi. Dokunsanız patlayacak balon gibiyiz. Herkesin bir meselesi var, söyleyeceği ve ifade edeceği görüşleri var…

Çok doğal…

Ama, birbirimizi “düşman” gibi görme “marazamız” ne olacak? Gerçekten de artık hastalık boyutuna varmış durumda… Kimsenin inisiyatifi ele almaya niyeti yok gibi…

Aman ya banane…

Di-ye-mi-yo-rum.

Bir kere okumaya yazmaya bulaşmışız. E haliyle memlekette cereyan eden politik ve iktisadî olaylar karşısında da, bir şeyler deme gereği duyuyorum.

Yok, yok…

Gerçekten de ben adam olmam…

Hâlbuki insanların ne hâli varsa görsün diyeceksin…

Ama, bu topraklarda, bu ülkede ben de yaşıyorum, bu güzelim ülkede ben de nefes alıp-veriyorum.

Neyse…

Ben, yine kendi kendime kederlenmeye devam edeyim!

Nasıl olsa, ne ülkemizi ne de dünyayı değiştirmeye yetecek kadar sihirli bir gücüm yok!