Ah o Yemen’dir, gülü çimendir diye ağıtlar yakarken Türk’ün Yemen’de ne işi vardı diye de soracaksın

Gözyaşı ağlayanı haklı yapmaz; acılı Anadolu kadını hüzünlü Yemen türküsün çığırırken yüreğimizden sanki bir şeyler kopar gider ya, akıl bir köşede göz kırpar şeytan şeytan. Yemen ellerinde kalmış, mezarları bile bilinmeyen yiğitlerin kahramanca şahadetine kayıtsız kalınır mı hiç. Amma velâkin fethedilen yerler fethedenlerin değildir, işgalcidir bunlar; Osmanlı’nın fütuhat hırs atlarının nallarına aksın gözyaşlarınız!

Atanızdan kalan, size verilen, ya da sahibi yokken sahip olduğunuz, alıp vatan eylediğiniz topraklar sizindir. Hak için, hakikat için, kutsal bir amaç için mi oradaydı erleriniz? Yemen Türküsü söylenirken acı yüreğimize çörekleniyor. İçimizi efkâr basıyor. Gidip dönmeyen, hiç dönmeyecek olan, kocamız erimiz karısın çocuğun özlemlere gark eyliyor. Acının aklı yoktur, üzüntü düşünemez ya bir hanedan gitti, bir dünya battı, bir Allah’ın kulu çıkıp sormaz mı, Türk’ün Yemen’de ne işi vardı?

Biz ölmek için mi yaşıyorduk ve öldürmek için mi? İnsanlarımın yürekten özlemlerine saygı, acılarına eyvallah; lakin yılanın çıngırak takmasıdır Yemenler. Yemen’den dönmeyenlere ağlarım; ama Yemen’i utançla anarım.

Sahi Yemen’de ne arıyorduk biz? Bugün bile gidemediğimiz dünyanın öbür ucuna o gün nasıl gitmiştik? Biliyorum dostlar, hırs atlarına bindiğimiz zaman uzaklar yakın olur; şeytan diyarına akın olur.

Ne zaman Yemen türküsün dinlesem bir soru gelir aklıma: Türk’ün Yemen’de ne işi vardı?