Ah şu çocuklar

Kucuk kiz cocugunun opucugunu yanaklarimda hissettigim anda saatin zili caldi. Saat 5 30 u gosteriyordu. Halbuki o opucugu yuregimin derinliklerinde hissetmistim. Ne olurdu sanki bir sure daha uyanmasaydim. Uyandim artik yapacak birsey yok, hemen cayi demleyip, hazirlanmaktan baska alternatif yok. Tam evden cikarken termosu cay ile dolduruyorum 45 dakikalik yolculuk suresince uc bardak cayi keyifle iciyorum, klasik muzik esliginde, 100 kilometre hizla giderken cay servisi yapiyorum kendime. Bazen uzerimede dokup yakiyorum bitaraflarimi. Pazartesi gunleri zor geliyor ise gitmek, ama hafta basladiktan sonra gunlerin nasil gectigi belli olmuyor.

Burada bir cocuga dokunup sevmenin ihtimali yok, sapik gozuyle bakiyorlar insana, Cocuk sevgimi gidermek icin hafta sonunda Kosova`li arkadasimi ziyaret edecegim cocugu ile biraz oynamak icin.

Konuya girdigimiz gibi cikmak icin, basimdan yillar once gecen bir animi sizlerle paylasmak istiyorum. Izmir`in Karsiyaka ilcesinin vapur iskelesinin yanindan minubusler hizmet verirdi. Bende Girne caddesinde oturuyordum. Evime gitmek uzere minubusun bos olan en arka koltugunun cam kenarina oturdum. Benden hemen sonra kucuk oglu ile genc bir bayan oturdu yanima cocuga disariyi seyretmek istermisin diyerek yanima aldim tabiki annesinden izin alarak. Sohbet ediyoruz sevimli ufaklikla, cocuk annesine dondu, anne bu amca benim babam olsun mu demez mi. Icim bir tuhaf oldu. Cocugun annesi hem saskin hem kizarmis vaziyette cevap veremedi, benim inmem gereken yere gelmistik. Ben minubusten karisik duygularla indim. Acaba cocugun babasi yok muydu, yoksa vardi da babalik gorevini yapmiyormuydu diye dusundum hep. Bayanla konusmayida durumdan vazife cikarma dusuncesi ile yediremedim kendime. O cocuk simdi 25 yaslarinda ne yapiyordur acaba.