Ah Tamara

VEDA
Oysa masmavi sular akmıştı bir kez yüreğime.

Uzun uzun bakardım gözlerine.

Ben yalanlarla gelmemiştim sana.

En saf en derbeder halimle…

Karşıda Akdamar Adası…

Birde yürek yakan anısı…

Ah, Tamara! Sevdiği yitip gitmiş dalgalar arasında.

İntikamı büyüttüğün gözlerinde,

Bıraktın ellerinle.

Yalanlarıyla yaşatan yalan aşıklara sitem değildir sözlerim.

Teşekkürü bir borç bilirim.

Gelelim hikayenin sonuna.

Tamara kaldırıp atmış kendini sulara.

İki sevgilinin cansız bedenleri, koca gölün sularında yitip gitmiş yıllarca…

''EL'' ve ''DA'' YANYANA AMA ''ve'' ARADA

Elveda Akdamar…

‘’El’’ ve ‘’da’’ sana ölümsüz duygular.

Öldüğü an başladı hayatı ve duyguları.

Yitip giden yalanlarıydı çünkü.

Tertemiz bir yürek bırakmıştı yarınlara.

Tek istediği de yarınları görmekti bir fundalıkta.

Kır(bir)şehir’di kaçıp geldiğin.

Yoz bir yerdi inadına seviştiğin.

Unutursun dediğin aşkımla sardım seni?

Ben sana değil kendime,

Kendimden ötürü yaptıklarıma yanarım.

Ufacık bedeninde soluduğun ben,

Kocaman, yutamayacağın bir lokma gibi, kanatarak düştüm midene.

Yavaş yavaş ilerlerken içinde sindiremedin beni hiç.

İçinde tümör gibi nefretle büyürken,

Kustun beni kanlar içinde geldiğim yere,

Gözlerim hala KURTULUŞ ararken

Bıraktın beni yalnız Hacet(bir)tepe’de

Kefenlere büründüğüm yerden bu zamana kadar, hep içimdesin Tamara,

Ben öldüm, senle öldüm.

Ve ben kendimi öldürdüğüm yerdeyim.